Λιγότερο από μια ώρα μας χωρίζει από τον ερχομό του 2019...
Και αυτός θα είναι ένας διαφορετικός αποχαιρετισμός του έτους.
Χωρίς εικονίτσες και gifάκια.
Απλά λόγια από την ψυχή μου. Καθαρά και όχι κρυμμένα πίσω από ένα χαμόγελο.
Το 2018 δεν ήταν το έτος που περίμενα. Δεν ήταν όλα αυτά που από την 1 Ιανουαρίου ονειρευόμουν να ζήσω. Ήταν ακριβώς το αντίθετο. Και χαίρομαι γι' αυτό!
Ήταν μια χρονιά με δυσκολίες... Με πόνο, άγχος, απώλειες, καταστροφές...
Πράγματα που σκέφτεσαι πως ναι, μες τη ζωή είναι, αλλά δεν περιμένεις να σου συμβούν τόσο γρήγορα και τόσο ξαφνικά μέσα σε μια χρονιά.
Έφυγαν από τη ζωή αγαπημένα πρόσωπα.
Χάθηκαν κόποι μια ζωής, μέσα σε λίγα λεπτά, κάτω από τη λάσπη.
Κρίσεις πανικού από το άγχος για τις οικονομικές δυσκολίες, που φέρει η νέα ευθύνη ενός νοικοκυριού, είχαν γίνει η καθημερινότητά μου.
Στρες, απογοήτευση και στιγμές που κλεινόμουν στον εαυτό μου γιατί δεν ήθελα να με βλέπω καν στον καθρέφτη. Δεν ήθελα να βγω από το σπίτι. Δεν ήθελα να μιλώ σε άνθρωπο.
Μέσα σε όλα αυτά όμως, υπήρχαν και στιγμές χαράς.
Στιγμές αγάπης μέσα στην ζεστή αγκαλιά του συντρόφου μου, που παρά τις δυσκολίες δε το έβαζε κάτω και μου έλεγε "θα τα καταφέρουμε, έχει ο Θεός!". Και τα καταφέραμε!
Ελπίδα, που γεννήθηκε σαν ένα λουλουδάκι μέσα από το χώμα, όταν αυτό σκέπασε ένα ολόκληρο σπίτι και το κατέστρεψε, αλλά οι άνθρωποί μας, η οικογένειά μας ήταν εκεί. Δεμένοι όλοι με ατσαλένια αλυσίδα. Αγάπη.
Φίλοι, που με τα πάνω μας και τα κάτω μας είμαστε πάντα ενωμένοι και ξεχνάμε τα πάντα μέσα από το γέλιο και τις απλές στιγμές με έναν σπιτικό καφέ και επιτραπέζια.
Αγάπη παντού...
Τί κι αν βουλιάξαμε...
Η αγάπη είναι το σωσίβιο που μας έφερε πάλι στην επιφάνεια και μας έδωσε γερά πόδια να κολυμπήσουμε!
Γι' αυτό θα κλείσω λέγοντας απλά...
2018, σε ευχαριστώ για όσα με δίδαξες.
Σε ευχαριστώ που σε έζησα.
Σε ευχαριστώ που με έκανες πιο δυνατή και είμαι εδώ να ζήσω και τον ερχομό του 2019!
Καλή χρονιά σε όλους!
