Η Τζαζ του Δολοφόνου
The Axeman's Jazz
***
Ray Celestin
For my review in english (Goodreads) click HERE
«Αξιότιμε Θνητέ:
Δεν με έχουν πιάσει ποτέ ούτε και πρόκειται να με πιάσουν. Δεν με έχουν δει ποτέ, εφόσον είμαι αόρατος, ομοιόμορφος σαν τον αιθέρα που περιβάλλει τη γη σας. Δεν είμαι ανθρώπινο πλάσμα, αλλά πνεύμα και δαίμονας από την πιο καυτή Κόλαση. Είμαι αυτός που εσείς, οι κάτοικοι της Ορλεάνης, και η ανόητη αστυνομία σας αποκαλούν Πελεκητή».
Ανατριχιάσατε ε? Και πού να σας έλεγα ότι αυτό είναι απόσπασμα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ επιστολής! Χεχεχεεε...
Φυσικά και δεν αστειεύομαι...
Η ιστορία του "πελεκητή" της Νέας Ορλεάνης είναι άκρως αληθινή, και μάλιστα ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα εγκλήματα της ιστορίας.
Δώστε μου λίγο χρόνο να αναφέρω τα γεγονότα, καθώς είναι από τις "αγαπημένες" μου ιστορίες εγκλήματος, και έπειτα πάμε και στο βιβλίο.
WARNING!!!
Αν σας ανατριχιάζουν ιστορίες αιματηρών εγκλημάτων, το βιβλίο αυτό σίγουρα ΔΕΝ είναι για εσάς, καθώς υπάρχουν αρκετές περιγραφές των σκηνών με τα θύματα.
Πάμε πίσω στο Μάιο του 1918, όπου έχουμε τα πρώτα θύματα του δολοφόνου.
Ο Joseph και η Catherine Maggio, ήταν ένα ήσυχο ζευγάρι από την Ιταλία, που διατηρούσαν ένα μανάβικο στη γωνία των οδών Upperline & Magnolia.
Στις 22 Μαΐου, ο δολοφόνος μπήκε σπίτι τους, έκοψε το λαιμό και των δύο με ένα ξυράφι, και φεύγοντας χτύπησε και τα δύο θύματα στο κεφάλι με ένα τσεκούρι.
Ο Joseph ήταν ζωντανός ακόμη όταν τον βρήκαν τα αδέρφια του δύο ώρες μετά, αλλά ξεψύχησε σε λίγα λεπτά, σε αντίθεση με τη γυναίκα του, η οποία ξεψύχησε σύντομα, καθώς ο λαιμός της ήταν τόσο βαθιά κομμένος που σχεδόν είχε αποκολληθεί το κεφάλι της...
Η αστυνομία βρήκε τα ματωμένα ρούχα του δολοφόνου στο διαμέρισμα (προφανώς και ήθελε να βγει καθαρός έξω για να μη κινήσει υποψίες) και λίγο αργότερα ανακάλυψαν και το ματωμένο ξυράφι που χρησιμοποίησε, πεταμένο στην αυλή ενός γείτονα.
Αποκλείστηκε αμέσως το ενδεχόμενο ληστείας, καθώς τίποτα πολύτιμο δεν είχε αφαιρεθεί από το σπίτι.
Το ξυράφι, μάλιστα, ανήκε στον αδερφό του Joseph, Maggio, ο οποίος διατηρούσε ένα κουρείο στην οδό Camp. Υπάλληλός του ανέφερε πως το συγκεκριμένο ξυράφι δε βρισκόταν στο μαγαζί για αρκετές μέρες, καθώς ο Maggio το είχε πάει για ακόνισμα.
Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως ο Maggio έμενε ακριβώς δίπλα από τον αδερφό του, κολλητά στο σπίτι του, αλλά δεν άκουσε τίποτα, όπως ανέφερε στην αστυνομία.
Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως ο Maggio έμενε ακριβώς δίπλα από τον αδερφό του, κολλητά στο σπίτι του, αλλά δεν άκουσε τίποτα, όπως ανέφερε στην αστυνομία.
Τους είπε πως άκουσε κάτι περίεργα βογκητά και τότε θορυβήθηκε και πήγε να δει τί συμβαίνει, αλλά δεν άκουσε ούτε τη διάρρηξη ούτε τίποτε άλλο, καθώς ανέφερε ότι είχε μια δύσκολη νύχτα λόγω γλεντιού.
Φυσικά και έγινε ο πρώτος ύποπτος, αλλά σύντομα η αστυνομία τον απέκλεισε, καθώς δε μπορούσε να βρει αποδεικτικά στοιχεία και επίσης, είχε αναφερθεί πως κάποιος περίεργος άντρας κυκλοφορούσε στη γειτονιά...
Φρικιαστικό? Αυτή είναι μόνο η αρχή...
27 Ιουνίου 1918
Louis Besumer και η ερωμένη του, Harriet Lowe.
Γωνία Dorgenois & Laharpe.
Ο Besumer χτυπήθηκε με το τσεκούρι πάνω από το δεξί κρόταφο, με αποτέλεσμα πιθανό κάταγμα κρανίου.
Η Lowe είχε χτυπηθεί άσχημα με το τσεκούρι πάνω από το αριστερό της αυτί και βρέθηκε αναίσθητη από τους αστυνομικούς.
Στην αιματοβαμμένη σκηνή βρέθηκε και το τσεκούρι, το οποίο ανήκε στον ίδιο τον Besumer, ο οποίος σύμφωνα με την έρευνα κοιμόταν όταν του επιτέθηκε ο δολοφόνος.
Πρώτος ύποπτος ήταν ο Lewis Oubicon. Ένας Αφροαμερικάνος που είχε προσληφθεί λίγες μέρες πριν στο, επίσης, μανάβικο του Besumer, γιατί είχε δώσει περίεργη κατάθεση και αναφορά για το πού βρισκόταν την ώρα του εγκλήματος.
Η Lowe, κατάφερε να δώσει κατάθεση λίγο μετά την απόπειρα δολοφονίας, λέγοντας στους αστυνομικούς πως δέχτηκε επίθεση από ένα μιγά άντρα, αλλά δε την έλαβαν υπ' όψιν λόγω της κατάστασης της υγείας της και του χτυπήματος.
Πάλι σκέφτηκαν το κίνητρο της ληστείας, αλλά όπως και πριν, τίποτα αξίας δεν είχε αφαιρεθεί από το σπίτι.
Σύντομα αφέθηκε ελεύθερος και ο Oubicon λόγω μη επαρκών στοιχείων ενοχής.
Αργότερα, η προσοχή των media και των αστυνομικών στράφηκε στον ίδιο τον Besumer, ο οποίος κατηγορήθηκε ως Γερμανός κατάσκοπος και από την ίδια τη Lowe, η οποία μάλιστα ανέφερε πως είχε δεχτεί ξανά επίθεση από τον ίδιο ένα μήνα πριν. Φυσικά υπήρχαν κι άλλα στοιχεία για την κατηγορία αυτή, τα οποία ερεύνησε η αστυνομία και τελικά καταδικάστηκε σε 9μηνη φυλάκιση.
H Lowe, παρά τις κατηγορίες για τον Besumer, επέστρεψε στο σπίτι στο οποίο έμεναν μαζί. Το ένα μέρος του προσώπου της ήταν μερικώς παράλυτο, λόγω του χτυπήματος που είχε δεχτεί. Πέθανε όμως δύο μήνες μετά, ύστερα από επέμβαση που έγινε για να αποκατασταθεί το πρόσωπό της.
Λίγο πριν το θάνατό της επανέλαβε στην αστυνομία τις υποψίες της πως ο Besumer ήταν αυτός που της επιτέθηκε...
5 Αυγούστου 1918
Οδός Elmira.
Η 8 μηνών έγκυος κα. Schneider ξύπνησε βλέποντας μια σκοτεινή φιγούρα να στέκεται πάνω από το κεφάλι της. Δευτερόλεπτα μετά δέχτηκε επίθεση με χτυπήματα στο κεφάλι, τα οποία της δημιούργησαν άσχημα τραύματα.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα τη βρήκε ο άντρας της, Ed Schneider, γυρνώντας από τη δουλειά.
Η γυναίκα δε θυμόταν πολλά από την επίθεση, αλλά γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι δύο ημέρες μετά.
Στο σπίτι δεν έλειπε τίποτα, πέρα από 5-7$ από το πορτοφόλι του άντρα και δεν υπήρχαν σημάδια διάρρηξης. Πιθανόν η γυναίκα να χτυπήθηκε με μια λάμπα που βρισκόταν σε ένα τραπεζάκι του δωματίου.
Ένοχος θεωρήθηκε ο James Gleason, ένας πρώην κατάδικος που βρέθηκε λίγο μετά την επίθεση στη Schneider, αλλά αφέθηκε ελεύθερος λόγω ελλιπών στοιχείων, και η αστυνομία ανέφερε πως η υπόθεση πιθανόν να σχετίζεται με εκείνη των Besumer και Maggio.
Θα μου πείτε, πού είναι το τσεκούρι? Σας έλειψε ε? Συνεχίστε να διαβάζετε...
10 Αυγούστου 1918
Ο Joseph Romano, ένας παππούλης, έμενε με τις δύο ανιψιές του, Pauline και Mary Bruno, οι οποίες μπήκαν στο δωμάτιό του έπειτα από φωνές που άκουσαν. Εκεί βρήκαν το θείο τους χτυπημένο στο κεφάλι, με δυο άσχημα τραύματα. Ο εγκληματίας εκείνη τη στιγμή διέφευγε από το δωμάτιο αλλά τα κορίτσια πρόλαβαν να διακρίνουν πως ήταν ένας ογκώδης άντρας, με σκούρο δέρμα, και φόραγε σκούρο σακάκι και καπέλο.
Ο Romano επέζησε, παρά τα τραύματά του, αλλά μετά από δύο μέρες κατέληξε.
Ο Romano επέζησε, παρά τα τραύματά του, αλλά μετά από δύο μέρες κατέληξε.
Πάλι δεν υπήρχαν σημάδια κλοπής στο σπίτι, παρόλο που τα πράγματα ήταν ακατάστατα, και μάλιστα βρέθηκε το τσεκούρι που χρησιμοποίησε ο δολοφόνος, στη πίσω αυλή, της οποίας τη πόρτα είχε σπάσει με αυτό.
Φυσικά μετά από αυτό το γεγονός επικράτησε ο απόλυτος πανικός στην πόλη της Νέας Ορλεάνης. Οι κάτοικοι ανέφεραν συνεχώς υπόπτους και ότι έβρισκαν τσεκούρια στις αυλές τους. Ο John Dantonio, ένας συνταξιοδοτημένος Ιταλός detective, δήλωσε δημόσια πως ο ένοχος είναι πιθανόν αυτός που διέπραξε και άλλες δολοφονίες το 1911, αναφέροντας ομοιότητες στον τρόπο με τον οποίο ενεργούσε συγκρίνοντας τα συμβάντα. Ανέφερε μάλιστα, τη πιθανότητα να είναι σχιζοφρενής, με δύο προσωπικότητες. Ένας πραγματικός δόκτωρ Jekyl και κύριος Hyde...
10 Μαρτίου 1919
Jefferson Avenue & Second Street, Gretna, προάστιο της Νέας Ορλεάνης.
Κραυγές ακούστηκαν από την οικία των Cortimiglia.
Ο Iorlando Jordano, γείτονας, έτρεξε να δει τί συμβαίνει και αντίκρισε τη γυναίκα, Rosie, χτυπημένη άσχημα στο κεφάλι να αιμορραγεί και να κρατά σφιχτά τη νεκρή κόρη της, Mary η οποία είχε χτυπηθεί στο σβέρκο. Ο σύζυγός της, Charles, κείτονταν το πάτωμα μέσα σε μια λίμνη αίματος.
Το ζευγάρι μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο Charity όπου διαγνώστηκαν με κατάγματα κρανίου.
Κλασσικά, κανένα σημάδι κλοπής, η πίσω πόρτα σπασμένη και ένα ματωμένο τσεκούρι στη πίσω βεράντα.
Ο Charles βγήκε από το νοσοκομείο δύο ημέρες μετά, αλλά η γυναίκα του παρέμεινε λίγο ακόμα. Όταν έγινε καλά κατηγόρησε τον Iorlando Jordano και το 18χρονο γιο του, Frank, για την επίθεση. Ο Iorlando ήταν 69 ετών και σε άσχημη φυσική κατάσταση λόγω υγείας, και ο γιος του ήταν πολύ ψηλός και ογκώδης για να μπορέσει να χωρέσει από τη σπασμένη πόρτα του σπιτιού. Ο Charles δε συμφώνησε με τις κατηγορίες της συζύγου του αλλά η αστυνομία κατηγόρησε τους δύο άντρες για δολοφονία και κρίθηκαν ένοχοι. Τον Frank θα τον εκτελούσαν σε κρεμάλα και ο πατέρας του μπήκε ισόβια φυλακή.
Ο Charles χώρισε τη γυναίκα του μετά τη δίκη των αντρών.
Ένα χρόνο μετά, περίπου, η Rosie ανακοίνωσε πως είχε κατηγορήσει λάθος τους άντρες από ζήλια και κακία. Καθώς η δική της κατάθεση ήταν η μόνη που τους έκρινε ένοχους, αποσύρθηκε, και οι άντρες αφέθηκαν σύντομα ελεύθεροι.
Ήμαρτον...
10 Αυγούστου 1919
Ο Steve Boca κοιμόταν στην κρεβατοκάμαρά του, όταν ξύπνησε και είδε μια σκοτεινή φιγούρα δίπλα του. Ξυπνώντας πετάχτηκε και έτρεξε στο δρόμο κυνηγώντας τον διαρρήκτη.
Στον πανικό του πάνω δε πρόσεξε ότι είχε χτυπηθεί με κάτι αιχμηρό στο κεφάλι του...
Μόλις το συνειδητοποίησε πήγε στο σπίτι του γείτονά του, Frank Genusa, όπου έχασε τις αισθήσεις του και λιποθύμησε.
Φυσικά κανένα ίχνος κλοπής και η πίσω πόρτα σπασμένη.
Ο Boca συνήλθε από το τραύμα του αλλά δε θυμόταν καμία άλλη λεπτομέρεια από το σκηνικό.
3 Σεπτεμβρίου 1919
Η 19χρονη Sarah Laumann βρέθηκε από τους γείτονές της, που αναγκάστηκαν να διαρρήξουν το σπίτι της, αφού δεν απαντούσε.
Τη βρήκαν αναίσθητη στο κρεβάτι της, με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι και στα δόντια.
Τη βρήκαν αναίσθητη στο κρεβάτι της, με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι και στα δόντια.
Ο διαρρήκτης μπήκε από ένα ανοιχτό παράθυρο και τη χτύπησε με τσεκούρι που έπειτα βρέθηκε στο μπροστινό μέρος του σπιτιού.
Η Laumann συνήλθε αλλά δε μπορούσε να θυμηθεί τίποτα από την επίθεση.
Και τελευταίο...
27 Οκτωβρίου 1919
Η γυναίκα του Mike Pepitone ξύπνησε από τον θόρυβο που έκανε ο ογκώδης άντρας με το τσεκούρι, την ώρα που εγκατέλειπε το σκηνικό του εγκλήματος, στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού.
Ο Pepitone είχε χτυπηθεί στο κεφάλι και ήταν γεμάτος αίμα, όπως και το περισσότερο μέρος του δωματίου, συμπεριλαμβανομένου και ενός πίνακα της Παναγίας...
Αυτή ήταν και η τελευταία (?) "εμφάνιση" του Πελεκητή...
Μάλιστα, υπάρχει και μια φωτογραφία, τραβηγμένη την ίδια μέρα, από τον Édouard Martel, ένα Γάλλο φωτογράφο που εκείνη την περίοδο ταξίδευε στην Αμερική, η οποία φημολογείται πως ίσως απεικονίζει τον Πελεκητή να μπαίνει στην οικία των Pepitone.
Ωστόσο δεν είναι εξακριβωμένη η ημερομηνία λήψης της και το άτομο που φαίνεται.
Παρ' όλα αυτά όμως είναι ενδιαφέρουσα και λίγο...ανατριχιαστική...
...Και πιο κοντινό...Μπρρρ...
Ένα άλλο στοιχείο, που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, είναι τα γράμματα που έστειλε ο Πελεκητής και δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες. Σε ένα από αυτά ανέφερε πως μια συγκεκριμένη ημέρα και ώρα θα περάσει από την πόλη. Και επειδή του αρέσει πολύ η Jazz μουσική, όποιος παίζει δυνατά jazz θα είναι ασφαλής. Οποιοσδήποτε άλλος...όχι!
Εκείνη τη νύχτα η Νέα Ορλεάνη γέμισε μουσική.
Από παντού ακούγονταν jazz τραγούδια.
Όσοι δε μπορούσαν να ακούσουν σπίτι τους πήγαν σε bars μέχρι το πρωί.
Και μαντέψτε... Δεν υπήρξε κανένα θύμα εκείνη τη νύχτα!
Μάλιστα, γράφτηκε και ένα κομμάτι για τον ίδιο, το οποίο μπορείτε να βρείτε εύκολα και στο YouTube.
Συμπτώσεις? Πραγματικό πρόσωπο? Ομάδα εγκληματιών? Τρελός?
Δε θα μάθουμε ποτέ...
Σίγουρα πάντως έχει εμπνεύσει πολλούς.
Συγκεκριμένα, στο American Horror Story, την πασίγνωστη αμερικάνικη σειρά, στην 3η σεζόν, κάνει την εμφάνισή του!
Τον υποδύεται ο φοβερός ηθοποιός Danny Huston, και πραγματικά είναι όπως ακριβώς τον είχα στο μυαλό μου! Αξίζει να τον δείτε!
Φυσικά ενέπνευσε και τον Ray Celestin, όπου έγραψε το βιβλίο αυτό για το οποίο έγινε αυτή η ΤΕΡΑΣΤΙΑ εισαγωγή!
Ως μεγάλη fan ιστοριών τρόμου, και ειδικά αυτών που είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα, δε μπορούσα να προσπεράσω αυτό το βιβλίο.
Μόλις είδα το εξώφυλλο και τον τίτλο είπα "ΩΩΩΠ! Αυτό πρέπει να είναι για τον Axeman!" και, ω ναι, ήταν!
Το βιβλίο είναι βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα κανονικότατα και έχει και δύο από τα γράμματα του Πελεκητή μεταφρασμένα!
Η γενική ιστορία έχει άλλους πρωταγωνιστές όμως.
Για την ακρίβεια ακολουθούμε τρεις χαρακτήρες στη Νέα Ορλεάνη, που ζει τον απόλυτο τρόμο με τις δολοφονίες του Πελεκητή, και ταυτόχρονα κυριαρχεί η Ιταλική μαφία.
Ο αστυνομικός, Michael Talbot, που "κρύβεται" γιατί είναι παντρεμένος με μια μαύρη, πράγμα αδιανόητο για την εποχή, και ερευνά την υπόθεση.
Έπειτα έχουμε τον Luca D’Andrea, πρώην συνεργάτη του Michael, ο οποίος είχε μπει φυλακή ύστερα από αναφορά του Talbot, λόγω σχέσης που είχε με την Ιταλική μαφία. Αφού αποφυλακίζεται αναλαμβάνει να βρει τον Πελεκητή, καθώς τα περισσότερα θύματά του είναι Ιταλοί.
Και τέλος έχουμε την Ida Davis, που εργάζεται σε γραφείο detective. Η Ida λατρεύει τη δουλειά της και έχει αφοσιωθεί στην έρευνα για τον Πελεκητή, στην οποία την βοηθάει ο φίλος της Lewis, ο οποίος ασχολείται με τη μουσική. Lewis... Ή αλλιώς Louis... εχεμ... LOUIS... Ασχολείται με τη μουσική...
Η ιστορία, όπως προανέφερα, αφορά κυρίως τα τρία αυτά άτομα, γαρνιρισμένη με τα συμβάντα των φόνων του Πελεκητή. Μη περιμένετε δηλαδή οπτική από τον ίδιο κλπ.
Εκεί ήταν που απογοητεύτηκα εγώ. Δε το περίμενα να είναι γαρνιτούρα η ιστορία των εγκλημάτων και αυτό με κούρασε στην πορεία. Το διάβασμα του βιβλίου κυλάει, δεν είναι άσχημο βιβλίο σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση!!! Απλά εγώ προσωπικά περίμενα κάτι διαφορετικό.
Πιστεύω πως πολλοί από όσους λατρεύουν το είδος των thriller θα τους αρέσει το βιβλίο και το προτείνω ανεπιφύλακτα, παρά τη δική μου εμπειρία!
Και αυτό γιατί, εκτός από την ιστορία που είναι γεμάτη μυστήριο, υπάρχει πολύ όμορφη απόδοση της κουλτούρας, των εθίμων και της γενικής ατμόσφαιρας της Νέας Ορλεάνης. Noir ατμόσφαιρα, μυστήριο και "μαγεία"...
Βάλτε μια playlist με jazz μουσική, για να μπείτε στο κλίμα της εποχής, και απολαύστε το!
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, στα ελληνικά, σε μετάφραση Μαρία-Ρόζας Τραϊκόγλου.
