Η στιγμή που συνάντησα τον τιτανομέγιστο...

Συγχαρητήρια,

Είστε ανάμεσα στους 40 τυχερούς που θα έχουν την ευκαιρία να συναντήσουν από κοντά τον συγγραφέα Jo Nesbo στην κλειστή συνάντηση που διοργανώνεται αποκλειστικά για τα μέλη της Λέσχης Noir.

Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017 στις 7 το απόγευμα στον Πολυχώρο των εκδόσεων Μεταίχμιο.

Εγκεφαλικούλι...

Πάνω που είχα τρελαθεί για το αν θα έβρισκα δελτίο εισόδου για να μπω στη Στέγη Γραμμάτων για να τον δω, αν θα προλάβαινα καν, είδα αυτό το μηνυματάκι στα mail μου και, ναι, έπαθα ένα μικρό εγκεφαλικό...

ΕΓΩ θα βρισκόμουν στον ίδιο χώρο με τον Jo Nesbo, μαζί με άλλα 40 άτομα ΜΟΝΟ, θα μιλούσαμε και θα τον συναντούσα από κοντά για υπογραφή των βιβλίων του.

ΠΟΙΑ?! ΕΓΩ!

Εγώ το νεογνό nesbomaniac!

Άρχισα αμέσως να ονειρεύομαι τη συνάντηση.

Τί θα του έλεγα, τί θα τον ρωτούσα, πώς θα βγάζαμε φωτογραφία...

Μόνο που τίποτα από όλα αυτά δεν έκανα...

Ναι, το έχω αυτό...

Όποτε συναντώ κάποιον διάσημο που λατρεύω, μου κόβονται λίγο τα πόδια...

Οπότε δείλιασα να κάνω ερώτηση, δε του είπα πολλά πολλά από κοντά και δεν έβγαλα και φωτογραφία μαζί του...

Αλλά τουλάχιστον έφυγα με δύο υπογεγραμμένα βιβλία και φοβερές αναμνήσεις!!!

18:45 φτάνω περίπου στο Μεταίχμιο.

Κόσμος μπόλικος έξω και μέσα, είχαν φτάσει σχεδόν όλοι.

Δίνω το όνομά μου ως παρουσία.
Μου δίνουν ένα γλυκούλι τσαντάκι με καλούδια για Nesbomaniacs. (επικό!)

Αρχίζω να τριγυρνώ μόνη μου στο πλήθος χαζεύοντας τα βιβλία...

Ακούω μια φωνή να λέει "όσοι θέλετε μπορείτε να περάσετε σιγά-σιγά πάνω..."

18:55 είμαστε σχεδόν όλοι στις θέσεις μας και περιμένουμε ανυπόμονα τον θεούλη να εμφανιστεί...

Γύρω μου συζητήσεις για τη ταινία, τη κινηματογραφική μεταφορά του του βιβλίου "Χιονάνθρωπος" και εγώ να κοιτάω σα χάνος, μιας και δε την έχω δει ακόμα.

Ένιωθα λίγο σα τη μύγα στο γάλα, μιας και όλοι εκεί μέσα ήταν σκληροπυρηνικοί Nesbomaniacs, και εγώ ένα νεούδι που μόλις δυο βιβλία είχε διαβάσει...

Κάποια στιγμή γυρνάω το κεφάλι προς την είσοδο του χώρου και τον βλέπω να μπαίνει...

Μου ξεφεύγει ένα επιφώνημα χαράς και συναντιούνται τα βλέμματά μας.

Ο άνθρωπος ξεχωρίζει από το πρώτο δευτερόλεπτο που θα μπει στο χώρο.

Νιώθεις τη παρουσία του, την αύρα του.

Είναι ένας πραγματικός rock star και σωστά τον λένε έτσι!

Χειροκρότημα, χαμός, φωτογραφίες, video, κινητά στον αέρα, flash...

ΤΗΣ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑΣ!

Παίρνει θέση στην έδρα και ξεκινάμε...

Η μιάμιση ώρα περίπου που ακολούθησε ήταν απολαυστική!

Κλασσικός Σκανδιναβός...

Λιγομίλητος και σοβαρός στην αρχή, μέχρι να χαλαρώσει και να λυθεί η γλώσσα του και να νιώσει άνετα, όπου εκεί έπεσε γέλιο και περάσαμε καταπληκτικά!

Απάντησε σε ΟΛΕΣ τις ερωτήσεις που του έγιναν, σχετικά με τη ταινία, το έργο του γενικά αλλά και κάποιες λίγο πιο προσωπικές.

Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν το ότι απαντούσε κοιτώντας τον ακροατή στα μάτια. Δεν έριχνε γενικά βλέμματα στην αίθουσα, αλλά έκανε "προσωπική" συζήτηση με τον καθέναν.

Αρχικά μίλησε για το νέο βιβλίο, τη νέα περιπέτεια του Harry Hole...

...Λέγοντας σχεδόν τίποτα...
Συγκεκριμένα, έχει ξεκινήσει να γράφει τη νέα ιστορία και συνέχισε στην Κάλυμνο, πριν λίγες ημέρες, αλλά δε θέλησε να επεκταθεί στην υπόθεση του βιβλίου καθώς το θεωρεί λίγο γρουσουζιά να μιλά για κάτι που γράφει, πριν αυτό εκδοθεί.
Αυτό ισχύει γενικά στην σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία. 

Αυτό που ανέφερε μόνο είναι ότι η έκδοσή του εκτιμάται να είναι σε περίπου δύο χρόνια.

Συνέχισε μιλώντας για το επόμενο βιβλίο του, που αναμένεται να εκδοθεί στη Νορβηγία τον επόμενο χρόνο περίπου, το οποίο είναι βασισμένο στο έργο του Shakespeare, Macbeth.
Αυτό το βιβλίο θα αποτελεί μέρος εκδόσεων βασισμένων σε έργα του Shakespeare, διασκευές δηλαδή, από διάφορους συγγραφείς, προς τιμήν των 400 ετών από το θάνατό του, με το Nesbo να είναι ο μόνος συγγραφέας που δεν έχει τα αγγλικά ως μητρική γλώσσα.

Η ιστορία που ετοιμάζει, θα είναι τοποθετημένη χρονολογικά στη δεκαετία του '70, σε μια πόλη γεμάτη διαφθορά, όπου η αστυνομία κυριαρχεί και τα μέλη της "πολεμούν" μεταξύ τους για τη θέση του αρχηγού. Κεντρικοί χαρακτήρες ένας νεαρός, όμορφος αστυνομικός, ο Macbeth, και η μεγαλύτερη σε ηλικία κοπέλα του, που είναι ιδιοκτήτρια του casino της πόλης, πρώην πόρνη η οποία έχει αλλάξει εντελώς τη ζωή της πλέον.

Μαζί σχεδιάζουν να σκοτώσουν τον νυν αρχηγό της αστυνομίας, ώστε ο Macbeth να πάρει τη θέση του.

Η μάγισσες του αρχικού έργου μετατρέπονται σε "βαποράκια" και τα '70s, με τα "παιδιά των λουλουδιών" και την πολύχρωμη ατμόσφαιρα, δείχνουν τον σκοτεινό εαυτό τους, με την οικονομία να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, την εγκληματικότητα να ανεβαίνει, η μόλυνση του περιβάλλοντος να χειροτερεύει...
Όλα αυτά που υπήρχαν αλλά ο κόσμος δε τα έβλεπε, κρυμμένος σε μια φανταστική ουτοπία και χαρά, ανάμεσα στη μουσική και τα σλόγκαν για αγάπη και ειρήνη... 

Η συζήτηση συνέχισε με τις ερωτήσεις του κοινού.

Μεταξύ αυτών ήταν για τον τρόπο που γράφει, ειδικά στη "Δίψα" όπου ο Hole εμφανίζεται λίγο αργότερα απ' ότι συνήθως, λέγοντας πως εφόσον ξέρουμε πως είναι σειρά του Hole, γνωρίζουμε ότι σίγουρα θα εμφανιστεί, οπότε δεν υπάρχει λόγος να εμφανιστεί απαραίτητα από την αρχή, όπως σε stand-alone βιβλίο. 

Γενικά στη γραφή του, είπε, ακολουθεί το ένστικτό του. Κάνει τις έρευνες μόνος του, διαβάζει και ψάχνει στο διαδίκτυο, καθώς το βρίσκει τρομερά διασκεδαστικό και δε θα άφηνε κανέναν άλλο να το κάνει και να του στερήσει τη χαρά, ανέφερε. Φυσικά έχει και ανθρώπους-πηγές, όπως π.χ. αστυνομικούς, μιας και δε μπορεί να γράψει μια τυπική διαδικασία της αστυνομίας χωρίς να γνωρίζει πως ακριβώς κινούνται τα μέλη της, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αυτοσχεδιάζει. Αλλά γενικά δεν κοιτά να γεμίζει τις ιστορίες με πολλές πληροφορίες, παρά μόνο με τα απαραίτητα που θα ενδιαφερόταν ο αναγνώστης, απλά πράγματα και μικρές ουσιώδεις λεπτομέρειες.

Επίσης, σε ερώτηση για το τί έχει αλλάξει στον τρόπο που γράφει, από την αρχή της καριέρας του έως σήμερα, απάντησε πως παλαιότερα έγραφε βραδινές ώρες και τώρα πρωινές. Στις αρχές μπορεί να έγραφε και δώδεκα ώρες συνεχόμενα, τώρα μπορεί να γράψει το πολύ πέντε ώρες. Ουσιαστικά, είπε πως γράφοντας πολλές ώρες νομίζεις πως επειδή παθιάστηκες γράφεις και καλά, αλλά αυτό δεν ισχύει.
Δε νοιάζεται για το πόσες λέξεις θα γράψει μέσα στην ημέρα. 

Παλιά έγραφε 2000, μετά 1500 και τώρα απλά δε μετράει.

Αστειεύτηκε μάλιστα, για το ότι αυτή είναι η πρώτη ερώτηση που κάνει ο ένας συγγραφέας στον άλλον. "Πόσες λέξεις έγραψες σήμερα?"

Αναφέρθηκε στα ταξίδια του Hole, λέγοντας πως ο ίδιος έχει επισκεφτεί πολλές από τις πόλεις τις οποίες αναφέρει στα βιβλία του, εκτός της Πράγας, όπου όταν έγραφε το συγκεκριμένο κομμάτι δεν είχε πάει. Επίσης είπε πως ο Harry, παρά το ότι μεγαλώνει και έχει κάνει οικογένεια, ναι θα συνεχίσει τα ταξίδια και ίιιιιιιιιιιιιιιισως να περάσει από Ελλάδα... Ίσως...  Άλλωστε ένας χαρακτήρας των βιβλίων του είχε μεγαλώσει σε ένα νησί δίπλα στην Κάλυμνο, τη Τέλενδο.
O Harry μπορεί σα χαρακτήρας να έχει φτιάξει τη ζωή του αλλά συνεχώς θα υπάρχει κάτι που θα τον ιντριγκάρει. Μπορεί να μισεί τη δουλειά του ως αστυνομικός και να λατρεύει την οικογένειά του, αλλά αν μπορούσε να διαλέξει μεταξύ οικογένειας και δουλειάς, θα διάλεγε τη δουλειά. Είναι ο καλύτερος σε αυτό και το ξέρει.
Και γενικά όλοι οι άνθρωποι έχουμε μεγαλώσει με την ανάγκη να εξασκούμε αυτό το οποίο μπορούμε να κάνουμε καλά και να ξεπερνάμε τον εαυτό μας.
Ακόμα και οι αστροναύτες, δεν είπε κανένας όχι όταν τους είπαν πως θα πάνε για αποστολή στο φεγγάρι, αλλά ήξεραν ότι μπορεί να πεθάνουν στη προσπάθεια, αφήνοντας την οικογένειά τους πίσω, ανέφερε ως παράδειγμα.

Σε άλλη ερώτηση είπε πως έπειτα από 20 χρόνια, ναι, τον Harry τον έχει βαρεθεί λίγο και ώρες-ώρες χρειάζεται ένα διάλειμμα από αυτόν. Γι' αυτό και γράφει κι άλλα βιβλία, άλλωστε. Τον παρουσίασε μάλιστα σαν τον φίλο που όλοι έχουμε, τον οποίο αγαπάμε, βγαίνουμε μαζί το σαββατοκύριακο, περνάμε τέλεια, αλλά από Δευτέρα δε θέλουμε να τον ξαναδούμε...!

Μάλιστα, κάποιες φορές νιώθει πως επισκιάζεται από τη "παρουσία" του και "ζηλεύει" τη διασημότητά του, περιγράφοντας ένα συγκεκριμένο γεγονός. Είχε πάει να δει συναυλία ενός γνωστού συγκροτήματος στο Oslo. Κάποια στιγμή, ζήτησαν τα μέλη του group να τον δουν. Πήγε στο καμαρίνι τους, και μόλις τον είδαν είπαν "μα εσύ δεν είσαι ο Harry Hole!"
Εκεί είπε γελώντας πως, ναι, τον ζήλεψε λιγουλάκι!

Σε ερώτηση για το τί τον έκανε να συμφωνήσει στην κινηματογραφική μεταφορά του "Χιονάνθρωπου", μιας και είχε δηλώσει παλαιότερα πως δε θέλει να μεταφερθεί κανένα βιβλίο της σειράς του Hole στη μεγάλη οθόνη του Hollywood, απάντησε πως ο μόνος φόβος του ήταν ότι το κοινό θα ταυτίσει τον όποιο ηθοποιό έπαιζε τον Harry με τον ομώνυμο χαρακτήρα των βιβλίων, με αποτέλεσμα να χαθεί αυτή η μαγεία της φαντασίας. Το ότι ο καθένας αναγνώστης τον φαντάζεται διαφορετικά στο μυαλό του είναι σημαντικό, και μια ταινία είναι ένα πολύ δυνατό μέσο που μπορεί να αλλάξει τα πάντα. 

Παρ' όλα αυτά είχε πει πως αν του έλεγε ποτέ ο Martin Scorsese να σκηνοθετήσει την ταινία ίσως να έλεγε ναι. Κάτι που τελικά έγινε, περίπου, καθώς όντως επικοινώνησαν οι ατζέντηδες και των δύο, έκαναν μια καλή συμφωνία, αλλά τελικά ο Scorsese έμεινε ως παραγωγός γιατί είχε πάρα πολλές ταινίες να ολοκληρώσει.

Αναφέρθηκε επίσης και στις αλλαγές που έγιναν κατά τη μεταφορά, λέγοντας πως του τις είχαν πει πριν γίνουν και είχε συμφωνήσει χωρίς κανένα πρόβλημα. Έχοντας δημιουργήσει ένα έργο όπου το κοινό το γνωρίζει καλά και έχει καθορίσει στο μυαλό του τον χαρακτήρα αυτό, δε φοβόταν τόσο για τη μεταφορά στον κινηματογράφο και την επιρροή της στο ακροατήριο. Θεωρεί το καθένα ξεχωριστό αυτόνομο μέσο, ξεχωριστή τέχνη. Το βιβλίο υπάρχει, έχει την ιστορία του, τη γνωρίζουμε, οπότε ο εκάστοτε δημιουργός της κινηματογραφικής μεταφοράς του μπορεί να ενεργήσει όπως επιθυμεί, βασισμένος στην αρχική ιστορία φυσικά.

Ωστόσο τη ταινία δεν την έχει δει ακόμη ο ίδιος... (θεούλης)

Γενικά είπε πως δεν έχει πρόβλημα με τις κινηματογραφικές μεταφορές βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων και των δικών του φυσικά, αλλά ο ίδιος γράφει γιατί αγαπά αποκλειστικά το βιβλίο, όχι τις ταινίες.

Στο χώρο αυτό ο ένας εμπνέεται από τον άλλον, είπε. Οι συγγραφείς βλέπουν ταινίες και επηρεάζονται ως προς τον τρόπο που γράφουν και οι κινηματογραφιστές διαβάζοντας επηρεάζονται στον τρόπο που φιλμάρουν.
Είπε επίσης και κάτι πολύ όμορφο, για ένα βιβλίο του Michael Ondaatje που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, με όχι τόσο μεγάλη επιτυχία. Όταν ένας φίλος είπε του Ondaatje, "κοίτα τί κάνανε στο βιβλίο σου" εκείνος απάντησε "στο βιβλίο δεν έκαναν απολύτως τίποτα". 

(Κάτι που καλό θα ήταν να έχουμε στο μυαλό μας και εμείς, για να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε όταν βλέπουμε "άσχημες" ταινίες βασισμένες σε βιβλία που αγαπάμε...)

Μίλησε και για τις συγγραφικές του επιρροές στις οποίες συγκαταλέγονται πολλοί διάσημοι Σκανδιναβοί συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων αλλά και σκηνοθέτες, μουσικούς και άλλους συγγραφείς άλλων ειδών.

Δε θεωρεί τον εαυτό του συγγραφέα βιβλίων που "θεραπεύουν" τον αναγνώστη.

Φοβάται τις ταινίες τρόμου, έχει εφιάλτες συνεχώς αλλά όλο αυτό είναι το καύσιμό του για να γράψει. Δε φοβάται ότι θα ξεμείνει ποτέ από έμπνευση, αλλά σκέφτεται πολλές φορές όταν βρίσκεται στο αεροπλάνο και έχει αναταράξεις, πως αν πέσει θα χαθούν 10 βιβλία που έχει ήδη στο μυαλό του έτοιμα.

Αναφέρθηκε και στο θέμα των τρομοκρατικών επιθέσεων που μαστίζουν τη σημερινή κοινωνία, λέγοντας πως πάντα υπήρχαν τρομοκρατικές επιθέσεις και πολύ περισσότερα θύματα αυτών, ειδικά τη δεκαετία του '70 που έζησε ο ίδιος, απλά τώρα λόγω της τεχνολογίας η εικόνα είναι άμεση και τα ΜΜΕ αναπαράγουν τα γεγονότα απευθείας, οπότε ο κόσμος νιώθει τον κίνδυνο πιο κοντά του.
Εκείνος προσπαθεί να βλέπει τα πράγματα θετικά, να σκέφτεται πάντα ότι θα πάνε όλα καλά και θα βελτιωθεί η κατάσταση, παροτρύνοντάς μας να δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα, καθώς στατιστικές δείχνουν πως η εγκληματικότητα και γενικά οι θάνατοι που οφείλονται σε επιθέσεις ανθρώπου σε άνθρωπο σταδιακά μειώνονται.

Μέσα σε όλα μάθαμε ότι υποστηρίζει και την Tottenham φανατικά, γιατί απλά έτσι του είχε πει ο αδερφός του, και αυτό το συνεχίζει ως παράδοση και στο ανιψάκι του...
Με το ζόρι!

Δυστυχώς ντράπηκα να σηκώσω το χέρι νωρίτερα και έτσι δεν κατάφερα να τον ρωτήσω κάτι, μιας και ο χρόνος πέρασε απίστευτα γρήγορα.

Μόλις τελείωσε η συνέντευξη, κατεβήκαμε στον κεντρικό χώρο των εκδόσεων όπου και θα γινόταν η υπογραφή των βιβλίων.

Τσακ-μπαμ φτάνει η σειρά μου, τον πλησιάζω (ω ναι, πολύ κοντά) τον χαιρετώ, ανταποδίδει, μου χαμογελά γλυκά, παίρνει τα βιβλία και με ευλάβεια τα ανοίγει και τα υπογράφει.

Τον ευχαριστώ που ήρθε και πάλι, με ευχαριστεί και ο ίδιος χαρούμενα και αποχωρώ τρέμοντας από χαρά και συγκίνηση για αυτό που μόλις έζησα!

Ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα και που είχα μάθει μέσω των media.

Ένας τρομερός τύπος, γλυκύτατος, αν και Σκανδιναβός με τα όλα του, έξυπνος, ειλικρινής και παθιασμένος με αυτό που κάνει.

Σήμερα, 17/10/2017, στις 19:00, θα βρίσκεται στη Στέγη Γραμμάτων Ωνάση
(Λ. Συγγρού 107, Αθήνα), όπου η είσοδος είναι ελεύθερη.

Απλά θα πρέπει να βρίσκεστε εκεί τουλάχιστον μία ώρα πριν για να πάρετε δελτίο εισόδου, και θα γίνεται χαμούλης, οπότε υπομονή, ΑΞΙΖΕΙ!

Όσοι δε θα μπορέσετε να πάτε, μην αγχώνεστε!

Η συνέντευξη θα μεταδοθεί και online με live streaming μέσω του www.sgt.gr

Άντε και στους επόμενους!!!

Ευχαριστούμε Μεταίχμιο!!!

Ένα μικρό άρθρο για τη πρώτη μου εμπειρία ως Nesbomaniac υπάρχει ήδη στο blog και μπορείτε να το δείτε πατώντας ΕΔΩ.

Review Da Book - "Η Τζαζ του Δολοφόνου" ("The Axeman's Jazz"), Ray Celestin

Η Τζαζ του Δολοφόνου

The Axeman's Jazz

***

Ray Celestin

For my review in english (Goodreads) click HERE

«Αξιότιμε Θνητέ:

Δεν με έχουν πιάσει ποτέ ούτε και πρόκειται να με πιάσουν. Δεν με έχουν δει ποτέ, εφόσον είμαι αόρατος, ομοιόμορφος σαν τον αιθέρα που περιβάλλει τη γη σας. Δεν είμαι ανθρώπινο πλάσμα, αλλά πνεύμα και δαίμονας από την πιο καυτή Κόλαση. Είμαι αυτός που εσείς, οι κάτοικοι της Ορλεάνης, και η ανόητη αστυνομία σας αποκαλούν Πελεκητή».

Ανατριχιάσατε ε? Και πού να σας έλεγα ότι αυτό είναι απόσπασμα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ επιστολής! Χεχεχεεε...

Φυσικά και δεν αστειεύομαι...

Η ιστορία του "πελεκητή" της Νέας Ορλεάνης είναι άκρως αληθινή, και μάλιστα ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα εγκλήματα της ιστορίας.

Δώστε μου λίγο χρόνο να αναφέρω τα γεγονότα, καθώς είναι από τις "αγαπημένες" μου ιστορίες εγκλήματος, και έπειτα πάμε και στο βιβλίο.

WARNING!!! 

Αν σας ανατριχιάζουν ιστορίες αιματηρών εγκλημάτων, το βιβλίο αυτό σίγουρα ΔΕΝ είναι για εσάς, καθώς υπάρχουν αρκετές περιγραφές των σκηνών με τα θύματα.

Πάμε πίσω στο Μάιο του 1918, όπου έχουμε τα πρώτα θύματα του δολοφόνου. 

Ο Joseph και η Catherine Maggio, ήταν ένα ήσυχο ζευγάρι από την Ιταλία, που διατηρούσαν ένα μανάβικο στη γωνία των οδών Upperline & Magnolia.

Στις 22 Μαΐου, ο δολοφόνος μπήκε σπίτι τους, έκοψε το λαιμό και των δύο με ένα ξυράφι, και φεύγοντας χτύπησε και τα δύο θύματα στο κεφάλι με ένα τσεκούρι.

Ο Joseph ήταν ζωντανός ακόμη όταν τον βρήκαν τα αδέρφια του δύο ώρες μετά, αλλά ξεψύχησε σε λίγα λεπτά, σε αντίθεση με τη γυναίκα του, η οποία ξεψύχησε σύντομα, καθώς ο λαιμός της ήταν τόσο βαθιά κομμένος που σχεδόν είχε αποκολληθεί το κεφάλι της...

Η αστυνομία βρήκε τα ματωμένα ρούχα του δολοφόνου στο διαμέρισμα (προφανώς και ήθελε να βγει καθαρός έξω για να μη κινήσει υποψίες) και λίγο αργότερα ανακάλυψαν και το ματωμένο ξυράφι που χρησιμοποίησε, πεταμένο στην αυλή ενός γείτονα.

Αποκλείστηκε αμέσως το ενδεχόμενο ληστείας, καθώς τίποτα πολύτιμο δεν είχε αφαιρεθεί από το σπίτι.

Το ξυράφι, μάλιστα, ανήκε στον αδερφό του Joseph, Maggio, ο οποίος διατηρούσε ένα κουρείο στην οδό Camp. Υπάλληλός του ανέφερε πως το συγκεκριμένο ξυράφι δε βρισκόταν στο μαγαζί για αρκετές μέρες, καθώς ο Maggio το είχε πάει για ακόνισμα.
Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως ο Maggio έμενε ακριβώς δίπλα από τον αδερφό του, κολλητά στο σπίτι του, αλλά δεν άκουσε τίποτα, όπως ανέφερε στην αστυνομία.

Τους είπε πως άκουσε κάτι περίεργα βογκητά και τότε θορυβήθηκε και πήγε να δει τί συμβαίνει, αλλά δεν άκουσε ούτε τη διάρρηξη ούτε τίποτε άλλο, καθώς ανέφερε ότι είχε μια δύσκολη νύχτα λόγω γλεντιού.

Φυσικά και έγινε ο πρώτος ύποπτος, αλλά σύντομα η αστυνομία τον απέκλεισε, καθώς δε μπορούσε να βρει αποδεικτικά στοιχεία και επίσης, είχε αναφερθεί πως κάποιος περίεργος άντρας κυκλοφορούσε στη γειτονιά...

Φρικιαστικό? Αυτή είναι μόνο η αρχή...

27 Ιουνίου 1918

Louis Besumer και η ερωμένη του, Harriet Lowe.

Γωνία Dorgenois & Laharpe.

Ο Besumer χτυπήθηκε με το τσεκούρι πάνω από το δεξί κρόταφο, με αποτέλεσμα πιθανό κάταγμα κρανίου.

Η Lowe είχε χτυπηθεί άσχημα με το τσεκούρι πάνω από το αριστερό της αυτί και βρέθηκε αναίσθητη από τους αστυνομικούς.

Στην αιματοβαμμένη σκηνή βρέθηκε και το τσεκούρι, το οποίο ανήκε στον ίδιο τον Besumer, ο οποίος σύμφωνα με την έρευνα κοιμόταν όταν του επιτέθηκε ο δολοφόνος.

Πρώτος ύποπτος ήταν ο Lewis Oubicon. Ένας Αφροαμερικάνος που είχε προσληφθεί λίγες μέρες πριν στο, επίσης, μανάβικο του Besumer, γιατί είχε δώσει περίεργη κατάθεση και αναφορά για το πού βρισκόταν την ώρα του εγκλήματος.

Η Lowe, κατάφερε να δώσει κατάθεση λίγο μετά την απόπειρα δολοφονίας, λέγοντας στους αστυνομικούς πως δέχτηκε επίθεση από ένα μιγά άντρα, αλλά δε την έλαβαν υπ' όψιν λόγω της κατάστασης της υγείας της και του χτυπήματος.

Πάλι σκέφτηκαν το κίνητρο της ληστείας, αλλά όπως και πριν, τίποτα αξίας δεν είχε αφαιρεθεί από το σπίτι.

Σύντομα αφέθηκε ελεύθερος και ο Oubicon λόγω μη επαρκών στοιχείων ενοχής.

Αργότερα, η προσοχή των media και των αστυνομικών στράφηκε στον ίδιο τον Besumer, ο οποίος κατηγορήθηκε ως Γερμανός κατάσκοπος και από την ίδια τη Lowe, η οποία μάλιστα ανέφερε πως είχε δεχτεί ξανά επίθεση από τον ίδιο ένα μήνα πριν. Φυσικά υπήρχαν κι άλλα στοιχεία για την κατηγορία αυτή, τα οποία ερεύνησε η αστυνομία και τελικά καταδικάστηκε σε 9μηνη φυλάκιση.

H Lowe, παρά τις κατηγορίες για τον Besumer, επέστρεψε στο σπίτι στο οποίο έμεναν μαζί. Το ένα μέρος του προσώπου της ήταν μερικώς παράλυτο, λόγω του χτυπήματος που είχε δεχτεί. Πέθανε όμως δύο μήνες μετά, ύστερα από επέμβαση που έγινε για να αποκατασταθεί το πρόσωπό της. 

Λίγο πριν το θάνατό της επανέλαβε στην αστυνομία τις υποψίες της πως ο Besumer ήταν αυτός που της επιτέθηκε...

5 Αυγούστου 1918

Οδός Elmira.

Η 8 μηνών έγκυος κα. Schneider ξύπνησε βλέποντας μια σκοτεινή φιγούρα να στέκεται πάνω από το κεφάλι της. Δευτερόλεπτα μετά δέχτηκε επίθεση με χτυπήματα στο κεφάλι, τα οποία της δημιούργησαν άσχημα τραύματα.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα τη βρήκε ο άντρας της, Ed Schneider, γυρνώντας από τη δουλειά.

Η γυναίκα δε θυμόταν πολλά από την επίθεση, αλλά γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι δύο ημέρες μετά.

Στο σπίτι δεν έλειπε τίποτα, πέρα από 5-7$ από το πορτοφόλι του άντρα και δεν υπήρχαν σημάδια διάρρηξης. Πιθανόν η γυναίκα να χτυπήθηκε με μια λάμπα που βρισκόταν σε ένα τραπεζάκι του δωματίου.

Ένοχος θεωρήθηκε ο James Gleason, ένας πρώην κατάδικος που βρέθηκε λίγο μετά την επίθεση στη Schneider, αλλά αφέθηκε ελεύθερος λόγω ελλιπών στοιχείων, και η αστυνομία ανέφερε πως η υπόθεση πιθανόν να σχετίζεται με εκείνη των Besumer και Maggio.

Θα μου πείτε, πού είναι το τσεκούρι? Σας έλειψε ε? Συνεχίστε να διαβάζετε...

10 Αυγούστου 1918

Ο Joseph Romano, ένας παππούλης, έμενε με τις δύο ανιψιές του, Pauline και Mary Bruno, οι οποίες μπήκαν στο δωμάτιό του έπειτα από φωνές που άκουσαν. Εκεί βρήκαν το θείο τους χτυπημένο στο κεφάλι, με δυο άσχημα τραύματα. Ο εγκληματίας εκείνη τη στιγμή διέφευγε από το δωμάτιο αλλά τα κορίτσια πρόλαβαν να διακρίνουν πως ήταν ένας ογκώδης άντρας, με σκούρο δέρμα, και φόραγε σκούρο σακάκι και καπέλο.
Ο Romano επέζησε, παρά τα τραύματά του, αλλά μετά από δύο μέρες κατέληξε.

Πάλι δεν υπήρχαν σημάδια κλοπής στο σπίτι, παρόλο που τα πράγματα ήταν ακατάστατα, και μάλιστα βρέθηκε το τσεκούρι που χρησιμοποίησε ο δολοφόνος, στη πίσω αυλή, της οποίας τη πόρτα είχε σπάσει με αυτό.

Φυσικά μετά από αυτό το γεγονός επικράτησε ο απόλυτος πανικός στην πόλη της Νέας Ορλεάνης. Οι κάτοικοι ανέφεραν συνεχώς υπόπτους και ότι έβρισκαν τσεκούρια στις αυλές τους. Ο John Dantonio, ένας συνταξιοδοτημένος Ιταλός detective, δήλωσε δημόσια πως ο ένοχος είναι πιθανόν αυτός που διέπραξε και άλλες δολοφονίες το 1911, αναφέροντας ομοιότητες στον τρόπο με τον οποίο ενεργούσε συγκρίνοντας τα συμβάντα. Ανέφερε μάλιστα, τη πιθανότητα να είναι σχιζοφρενής, με δύο προσωπικότητες. Ένας πραγματικός δόκτωρ Jekyl και κύριος Hyde...

10 Μαρτίου 1919

Jefferson Avenue & Second Street, Gretna, προάστιο της Νέας Ορλεάνης.

Κραυγές ακούστηκαν από την οικία των Cortimiglia.

Ο Iorlando Jordano, γείτονας, έτρεξε να δει τί συμβαίνει και αντίκρισε τη γυναίκα, Rosie, χτυπημένη άσχημα στο κεφάλι να αιμορραγεί και να κρατά σφιχτά τη νεκρή κόρη της, Mary η οποία είχε χτυπηθεί στο σβέρκο. Ο σύζυγός της, Charles, κείτονταν το πάτωμα μέσα σε μια λίμνη αίματος. 

Το ζευγάρι μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο Charity όπου διαγνώστηκαν με κατάγματα κρανίου.

Κλασσικά, κανένα σημάδι κλοπής, η πίσω πόρτα σπασμένη και ένα ματωμένο τσεκούρι στη πίσω βεράντα.

Ο Charles βγήκε από το νοσοκομείο δύο ημέρες μετά, αλλά η γυναίκα του παρέμεινε λίγο ακόμα. Όταν έγινε καλά κατηγόρησε τον Iorlando Jordano και το 18χρονο γιο του, Frank, για την επίθεση. Ο Iorlando ήταν 69 ετών και σε άσχημη φυσική κατάσταση λόγω υγείας, και ο γιος του ήταν πολύ ψηλός και ογκώδης για να μπορέσει να χωρέσει από τη σπασμένη πόρτα του σπιτιού. Ο Charles δε συμφώνησε με τις κατηγορίες της συζύγου του αλλά η αστυνομία κατηγόρησε τους δύο άντρες για δολοφονία και κρίθηκαν ένοχοι. Τον Frank θα τον εκτελούσαν σε κρεμάλα και ο πατέρας του μπήκε ισόβια φυλακή.

Ο Charles χώρισε τη γυναίκα του μετά τη δίκη των αντρών.

Ένα χρόνο μετά, περίπου, η Rosie ανακοίνωσε πως είχε κατηγορήσει λάθος τους άντρες από ζήλια και κακία. Καθώς η δική της κατάθεση ήταν η μόνη που τους έκρινε ένοχους, αποσύρθηκε, και οι άντρες αφέθηκαν σύντομα ελεύθεροι.

Ήμαρτον...

10 Αυγούστου 1919

Ο Steve Boca κοιμόταν στην κρεβατοκάμαρά του, όταν ξύπνησε και είδε μια σκοτεινή φιγούρα δίπλα του. Ξυπνώντας πετάχτηκε και έτρεξε στο δρόμο κυνηγώντας τον διαρρήκτη. 

Στον πανικό του πάνω δε πρόσεξε ότι είχε χτυπηθεί με κάτι αιχμηρό στο κεφάλι του...

Μόλις το συνειδητοποίησε πήγε στο σπίτι του γείτονά του, Frank Genusa, όπου έχασε τις αισθήσεις του και λιποθύμησε. 

Φυσικά κανένα ίχνος κλοπής και η πίσω πόρτα σπασμένη.

Ο Boca συνήλθε από το τραύμα του αλλά δε θυμόταν καμία άλλη λεπτομέρεια από το σκηνικό.

3 Σεπτεμβρίου 1919

Η 19χρονη Sarah Laumann βρέθηκε από τους γείτονές της, που αναγκάστηκαν να διαρρήξουν το σπίτι της, αφού δεν απαντούσε.
Τη βρήκαν αναίσθητη στο κρεβάτι της, με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι και στα δόντια.

Ο διαρρήκτης μπήκε από ένα ανοιχτό παράθυρο και τη χτύπησε με τσεκούρι που έπειτα βρέθηκε στο μπροστινό μέρος του σπιτιού. 

Η Laumann συνήλθε αλλά δε μπορούσε να θυμηθεί τίποτα από την επίθεση.

Και τελευταίο...

27 Οκτωβρίου 1919

Η γυναίκα του Mike Pepitone ξύπνησε από τον θόρυβο που έκανε ο ογκώδης άντρας με το τσεκούρι, την ώρα που εγκατέλειπε το σκηνικό του εγκλήματος, στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού. 

Ο Pepitone είχε χτυπηθεί στο κεφάλι και ήταν γεμάτος αίμα, όπως και το περισσότερο μέρος του δωματίου, συμπεριλαμβανομένου και ενός πίνακα της Παναγίας... 

Αυτή ήταν και η τελευταία (?) "εμφάνιση" του Πελεκητή...

Μάλιστα, υπάρχει και μια φωτογραφία, τραβηγμένη την ίδια μέρα, από τον Édouard Martel, ένα Γάλλο φωτογράφο που εκείνη την περίοδο ταξίδευε στην Αμερική, η οποία φημολογείται πως ίσως απεικονίζει τον Πελεκητή να μπαίνει στην οικία των Pepitone.

Ωστόσο δεν είναι εξακριβωμένη η ημερομηνία λήψης της και το άτομο που φαίνεται.

Παρ' όλα αυτά όμως είναι ενδιαφέρουσα και λίγο...ανατριχιαστική...

...Και πιο κοντινό...Μπρρρ...

Ένα άλλο στοιχείο, που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, είναι τα γράμματα που έστειλε ο Πελεκητής και δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες. Σε ένα από αυτά ανέφερε πως μια συγκεκριμένη ημέρα και ώρα θα περάσει από την πόλη. Και επειδή του αρέσει πολύ η Jazz μουσική, όποιος παίζει δυνατά jazz θα είναι ασφαλής. Οποιοσδήποτε άλλος...όχι!

Εκείνη τη νύχτα η Νέα Ορλεάνη γέμισε μουσική.

Από παντού ακούγονταν jazz τραγούδια.

Όσοι δε μπορούσαν να ακούσουν σπίτι τους πήγαν σε bars μέχρι το πρωί.

Και μαντέψτε... Δεν υπήρξε κανένα θύμα εκείνη τη νύχτα!

Μάλιστα, γράφτηκε και ένα κομμάτι για τον ίδιο, το οποίο μπορείτε να βρείτε εύκολα και στο YouTube.

Συμπτώσεις? Πραγματικό πρόσωπο? Ομάδα εγκληματιών? Τρελός?

Δε θα μάθουμε ποτέ...

Σίγουρα πάντως έχει εμπνεύσει πολλούς.

Συγκεκριμένα, στο American Horror Story, την πασίγνωστη αμερικάνικη σειρά, στην 3η σεζόν, κάνει την εμφάνισή του!

Τον υποδύεται ο φοβερός ηθοποιός Danny Huston, και πραγματικά είναι όπως ακριβώς τον είχα στο μυαλό μου! Αξίζει να τον δείτε!

Φυσικά ενέπνευσε και τον Ray Celestin, όπου έγραψε το βιβλίο αυτό για το οποίο έγινε αυτή η ΤΕΡΑΣΤΙΑ εισαγωγή!

Ως μεγάλη fan ιστοριών τρόμου, και ειδικά αυτών που είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα, δε μπορούσα να προσπεράσω αυτό το βιβλίο.

Μόλις είδα το εξώφυλλο και τον τίτλο είπα "ΩΩΩΠ! Αυτό πρέπει να είναι για τον Axeman!" και, ω ναι, ήταν!

Το βιβλίο είναι βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα κανονικότατα και έχει και δύο από τα γράμματα του Πελεκητή μεταφρασμένα!

Η γενική ιστορία έχει άλλους πρωταγωνιστές όμως. 

Για την ακρίβεια ακολουθούμε τρεις χαρακτήρες στη Νέα Ορλεάνη, που ζει τον απόλυτο τρόμο με τις δολοφονίες του Πελεκητή, και ταυτόχρονα κυριαρχεί η Ιταλική μαφία.

Ο αστυνομικός, Michael Talbot, που "κρύβεται" γιατί είναι παντρεμένος με μια μαύρη, πράγμα αδιανόητο για την εποχή, και ερευνά την υπόθεση.

Έπειτα έχουμε τον Luca D’Andrea, πρώην συνεργάτη του Michael, ο οποίος είχε μπει φυλακή ύστερα από αναφορά του Talbot, λόγω σχέσης που είχε με την Ιταλική μαφία. Αφού αποφυλακίζεται αναλαμβάνει να βρει τον Πελεκητή, καθώς τα περισσότερα θύματά του είναι Ιταλοί.

Και τέλος έχουμε την Ida Davis, που εργάζεται σε γραφείο detective. Η Ida λατρεύει τη δουλειά της και έχει αφοσιωθεί στην έρευνα για τον Πελεκητή, στην οποία την βοηθάει ο φίλος της Lewis, ο οποίος ασχολείται με τη μουσική. Lewis... Ή αλλιώς Louis... εχεμ... LOUIS... Ασχολείται με τη μουσική...

Η ιστορία, όπως προανέφερα, αφορά κυρίως τα τρία αυτά άτομα, γαρνιρισμένη με τα συμβάντα των φόνων του Πελεκητή. Μη περιμένετε δηλαδή οπτική από τον ίδιο κλπ.

Εκεί ήταν που απογοητεύτηκα εγώ. Δε το περίμενα να είναι γαρνιτούρα η ιστορία των εγκλημάτων και αυτό με κούρασε στην πορεία. Το διάβασμα του βιβλίου κυλάει, δεν είναι άσχημο βιβλίο σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση!!! Απλά εγώ προσωπικά περίμενα κάτι διαφορετικό.

Πιστεύω πως πολλοί από όσους λατρεύουν το είδος των thriller θα τους αρέσει το βιβλίο και το προτείνω ανεπιφύλακτα, παρά τη δική μου εμπειρία!

Και αυτό γιατί, εκτός από την ιστορία που είναι γεμάτη μυστήριο, υπάρχει πολύ όμορφη απόδοση της κουλτούρας, των εθίμων και της γενικής ατμόσφαιρας της Νέας Ορλεάνης. Noir ατμόσφαιρα, μυστήριο και "μαγεία"...

Βάλτε μια playlist με jazz μουσική, για να μπείτε στο κλίμα της εποχής, και απολαύστε το!

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, στα ελληνικά, σε μετάφραση Μαρία-Ρόζας Τραϊκόγλου.

Review Da Book - "Μισός Κόσμος" ("Half the World"), Joe Abercrombie

Μισός Κόσμος

Half the World

***

Joe Abercrombie

For my review in english (Goodreads) click HERE

Το 2ο βιβλίο της τριλογίας των "χρονικών της τσακισμένης θάλασσας" είναι εδώ και μάλιστα ΠΟΛΥ δυνατό!

Για το review του πρώτου βιβλίου, και μια μικρή γνωριμία με το συγγραφέα, πατήστε ΕΔΩ! 

Θυμάστε τον Γιάρβι? Εκείνο το παλικάρι με το ένα χέρι που είχε πρόβλημα... Εκείνον που όλοι τον χαρακτήριζαν ανίκανο? Θυμάστε και τί έγινε στο προηγούμενο? Ναι? Τέλεια!

Ξεχάστε το! Ώρα να συναντήσετε έναν Γιάρβι ακόμα καλύτερο!
Πιο ώριμος, πιο δυνατός, με το μυαλό του πάντα ως το σπαθί του, να κόβει καλύτερα και από το πιο ακονισμένο ατσάλι!

Θεράπων πλέον, να δίνει τις καλύτερες συμβουλές και να οργανώνει σχέδια για το βασίλειο, που μόνο αυτός ξέρει πως θα καταλήξουν...

Η κεντρική ηρωίδα μας όμως είναι αυτή που κεντρίζει το ενδιαφέρον!

Ναι ναι, γυναίκα! Θηλυκό! Θεάρα! Ηρωίδα! Πολεμίστρια!

Η Θορν (αγκάθι) Μπάθου, όνομα και πράμα, είναι ένα κορίτσι διαφορετικό από τα άλλα.

Δε τη νοιάζει η εμφάνισή της, η παντρειές κλπ.

Είναι ένα πλάσμα που η γενναιότητα της ξεπερνά κάθε προηγούμενο!

Μια γυναίκα που αψηφά τα υποτιμητικά σχόλια των αντρών για το όνειρό της να γίνει πολεμίστρια, και παλεύει με νύχια και με δόντια για αυτό, έχοντας στο μυαλό της την επιθυμία εκδίκησης για το θάνατο του πατέρα της!

Μέχρι που τρώει μια γερή "τρικλοποδιά" από ένα χαρακτήρα με το όνομα Χιούναν, ο οποίος είναι κάτι σα προπονητής των νέων πολεμιστών, σιχαμένος...

Εκεί μπαίνει ο φοβερός Yarvi και τη παίρνει μαζί του σε ένα ταξίδι που της αλλάζει τη ζωή και την ψυχή, παρέα με φοβερούς χαρακτήρες, όπως η Σκιφρ, η οποία της μαθαίνει τη τέχνη του πολέμου, αλλά και τον Μπράντ, ένα νέο πολεμιστή που σιχαίνεται να σκοτώνει αλλά παθιάζεται όταν πρόκειται για την ασφάλεια των ανθρώπων που αγαπά.

Σύντομα το πλήρωμα γίνεται "ένα", το μίσος γίνεται πάθος, η απέχθεια γίνεται αγάπη, το αυτονόητο αναγκαίο...

Έχουμε σκηνάρες μάχης απίστευτες, με περιγραφές που ανατριχιάζουν.

Χαρακτήρες που, για μια ακόμη φορά, είναι τόσο ξεχωριστοί και μαγευτικοί που δε τα παρατάνε ποτέ, σε καμιά δυσκολία, και παλεύουν με πείσμα και θάρρος για την εξέλιξη και τα πιστεύω τους!

Μια ιστορία γεμάτη πάθος, όχι για δόξα, αλλά για νίκη, για την αγάπη, για τη φιλία!

Μαγεία, ξωτικά, σπαθιά που λάμπουν στον ήλιο και σπάνε κόκαλα, μυαλά που διαλύουν κάθε εχθρό και φυσικά ανατροπές που κάνουν το διάβασμα να κυλά νερό, τόσο που ξεχνιέσαι πόση ώρα διαβάζεις και το καταλαβαίνεις μόνο από το φως της ημέρας...

Θα σταθώ στη Θορν όμως, ως γυναίκα, και θα δώσω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΠΡΑΒΟ στον J.Abercrombie για τη δημιουργία της! Είναι δύσκολο για έναν άντρα να περιγράφει γυναικείο χαρακτήρα, όπως και το αντίθετο φυσικά, αλλά εκείνος όχι μόνο το κατάφερε, αλλά το σεβάστηκε, το εκτίμησε! Έδειξε ρεαλιστικά τη ψυχή, το σώμα και τη ψυχολογία μιας γυναικείας ηρωίδας που μπροστά της η Wonder Woman μοιάζει σα κουτάβι!!!

B*TCH PLEASE!

Η Θορν δε φοράει ΚΑΝ πανοπλία, ούτε κουβαλάει ασπίδα!!!

Και παρ' όλα αυτά σπάει κεφάλια και κόβει λαιμούς!!!

Πραγματικά δεν έχω πωρωθεί ξανά τόσο με χαρακτήρα σε βιβλίο! Έχω διαβάσει για πολλές ηρωίδες που έχουν τσαγανό και κότσια γενικά αλλά η συγκεκριμένη με έκανε να ανατριχιάζω και να δακρύζω από υπερηφάνεια σε κάθε σελίδα και στιγμή μάχης!!!

Ειδικά στο τέλος... Ψψψψψψ... Η κοπέλα είναι από άλλο πλανήτη, παιδιά! Δε λέω τίποτε άλλο, διαβάστε το!

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, στα ελληνικά, σε μετάφραση Ανδρέα Μιχαηλίδη.