Review Da Book - "Mount Olympus: The Quest for Ambrosia", John Hiller

 

Mount Olympus. 

Whatever Happened to Those Guys?!


***
John Hiller

For my review in English (Goodreads) click HERE

Οι παλιοί εδώ μέσα θα θυμούνται ίσως αυτό...

https://pumpeduppages.blogspot.com/2015/01/review-da-book-mount-olympus-whatever.html

Οι νέοι μπορούν να πατήσουν στο παραπάνω link ώστε να δουν πώς ξεκίνησε το ταξίδι μου με τον John Hiller και τα βιβλία του...

Έπειτα από αυτό πάμε στο sequel.

Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να βγει αυτό, το δεύτερο βιβλίο της ιστορίας. Οι λόγοι πολλοί. Το ταξίδι μεγάλο και είχα την τιμή να το ακολουθώ, καθώς είμασταν σε αρκετά συχνή επικοινωνία με τον συγγραφέα.

Μετά πέρασε πάλι αρκετός καιρός μέχρι να το αγοράσω. Καραντίνες, δεν υπήρχε στα ελληνικά βιβλιοπωλεία, too many books so little time κλπ κλπ κλπ.

Θυμάμαι να μου έχει πει ο John μόνο το εξής:
"Όταν το πάρεις στα χέρια σου, δες το οπισθόφυλλο. Δεν σου λέω γιατί, απλά δες το."

Και ναι, όταν το πήρα αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα. Και τσίριξα. Και συγκινήθηκα.

Γιατί; Γιατί ο γλυκούλης είχε βάλει κομμάτι από το review μου, τότε στο Goodreads...

Πάμε λοιπόν να δούμε τί γίνεται στο sequel.

Ακολουθούμε την γνωστή κομπανία, τους θεούς του Ολύμπου, όπου πλέον έχουν ξεπέσει και είναι πληβείοι πρώην θεοί με τους οποίους δεν ασχολείται ούτε ο αέρας.

Ψάχνουν να βρουν τρόπο να ανακτήσουν τη δύναμη και τη δόξα τους, ξεκινώντας μια περιπέτεια που θα τους φέρει κοντά σε διάφορους διάσημους χαρακτήρες της Ελληνικής μυθολογίας και που οι συναναστροφές τους με αυτούς θα κάνουν τον αναγνώστη να σκουπίζει μύξες από το γέλιο.
Εν τέλει, συνειδητοποιούν πως ο μόνος τρόπος να πετύχουν τον σκοπό τους, είναι να βρουν την πηγή της αθανασίας τους, την αμβροσία!

Αμ έλα μου που δεν κάνει delivery κανένα μαγαζί και πρέπει να ψάξουν να τη βρουν μόνοι τους...

Επειδή όλοι έχουν χαζέψει μετά την "πτώση" τους, φυσικά δε θυμάται κανένας πού του πάνε τα τέσσερα, πόσο μάλλον πού θα βρουν αμβροσία...

Αρχίζουν να ψάχνονται σε μαντεία, σε τελετές όπως τα Ελευσίνια Μυστήρια και δε συμμαζεύεται.

Guest star, φυσικά ο υπέρτατος Άδης, ο οποίος τους κάνει ναζάκια και δεν τους αφήνει σε ησυχία κρατώντας τους δέσμιους.

Θα μου πείτε πως αυτό τώρα μοιάζει με campaign στο DnD να 'ούμε.
Ναι. Μοιάζει. Απλά βάλτε για παίκτες τους πιο μπετόβλακες/γκαντέμηδες/περίεργους χαρακτήρες του πλανήτη. ΑΠΟΛΑΥΣΗ, γιατί φυσικά δεν είστε ο DM. 

Μιλάμε για την Άρτεμη που έχει αλλεργίες ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Για την Ήρα που είναι κινητή διαφήμηση του Φουστάνου.

Τον Απόλλωνα που δεν ξέρει να κάνει μια ομοιοκαταληξία.

Την Αφροδίτη που έχει βγάλει σπυριά στη μούρη.

...Και αυτά είναι ένα δείγμα.

Το μαγικό με αυτό το βιβλίο, όπως και με το πρώτο, είναι ότι ξεφτιλίζει τους θεούς του Ολύμπου με τρομερό σεβασμό. Ναι, γίνεται. Παίρνει τα χαρακτηριστικά τους και τα διακωμωδεί με τρόπο υπέροχο! 

Επίσης αναλύει κάθε ελληνικό στοιχείο που αναφέρεται, από ρούχα μέχρι διάλεκτο, μαθαίνοντας στον κόσμο κομμάτια του πολιτισμού μας. Συγκεκριμένα υπάρχει ειδικό section του βιβλίου, στο τέλος, όπου υπάρχει λεξικό όρων και διάφορα άλλα fun facts για τον αναγνώστη. Τίμιο!

Μπορεί το βιβλίο να με πέτυχε σε μια χρονιά όπου κυριολεκτικά διάβαζα μια σελίδα την εβδομάδα και αν, αλλά όσο το διάβαζα τόσο μου έφτιαχνε τη διάθεση και σκεφτόμουν "ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ?!?!?!?!?!?!?!?!?!". Είναι πραγματικά κρίμα το ότι δεν έχει γίνει γνωστή η ύπαρξη αυτού του βιβλίου, μιας και μιλάμε για μια ιστορία με εξαιρετικό χιούμορ, με σεβασμό στην Ελληνική μυθολογία, που θα μπορούσε να γίνει σειρά/ταινία ΑΝΕΤΟΤΑΤΑ και να σκίσει κιόλας.

Εγώ εύχομαι κάποια στιγμή να αναγνωριστεί το ταλέντο του John, και να δει το έργο του να αναγνωρίζεται.
Επίσης εύχομαι κάποια στιγμή να τον συναντήσω από κοντά και να τιγκάρουμε τις μπάκες μας με musaka, tzatziki, suvlaki και άπειρο κρασί!

Έως τότε, αν διαβάζετε βιβλία στα Αγγλικά, δώστε του μια ευκαιρία και θα με θυμηθείτε.

Προς το παρόν μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο από το Amazon, πατώντας ΕΔΩ.

Review Da Book - "Παν", Παναγιώτης Ε. Αράπης

Παν

***

Παναγιώτης Ε. Αράπης

«Στα πιο φωτεινά παλάτια είναι πάντοτε χτισμένα τα πιο σκοτεινά μπουντρούμια.» 

Σας έχει τύχει ποτέ να ζήσετε κάτι και να αναφωνήσετε "ΚΑΡΜΑ!!!" 

Ε, κάτι τέτοιο μου συνέβη εμένα με αυτό το βιβλίο...

Κάπου, κάπως, κάποτε, είχα δει το εξώφυλλό του στο ιντερνέτι και μου είχε τραβήξει το βλέμμα. (μπορδοροδομπλεδομωβ χρώματα, Πάνας να αράζει πέτσα σε ένα δάσος, ε...δε θέλω και πολύ!)
Μέσα στο χαμό της τεράστιας λίστας από βιβλία που θέλω να διαβάσω, χάθηκε και ξεχάστηκε...

Μέχρι που μια μέρα, έπειτα από συζήτηση που είχα με μια συνάδελφο στη δουλειά (που λατρεύω και είναι το πιο γλυκό πλάσμα στον κόσμο, να τα λέμε αυτά! Σ'αγαπώ Βουτουλίνιιι!) ανακαλύπτω πως το έχει γράψει ο αντρούλης της. ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ. ΠΩΤΣΓΚΕΓΚΕΝΑΤΟ. Όλα μαζί τα εγκεφαλικά! 
Δεν ήθελε και πολύ σκέψη. Ήταν όντως καρμικό! Και έτσι, επιτέλους ήρθε η στιγμή που το πήρα στα χέρια μου!

Αφού κοίταγα λάγνα για κανένα τέταρτο το εξώφυλλο και το χάιδευα με στοργή, γιατί είναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ και το αξίζει, άρχιζα να διαβάζω...

Έτσι, χωρίς να έχω ιδέα για το θέμα του. Χωρίς να έχω διαβάσει περίληψη.

Το καλωσόρισμα πανέμορφο. Από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα πόσο ιδιαίτερο θα ήταν το ταξίδι μου αυτό...

Για το μύθο του Πάνα λίγα ήξερα. Πολύ λίγα, για την ακρίβεια. Κάτι ότι ήταν κατσικοπόδαρος, είχε να κάνει με τον Διόνυσο και ότι ήταν και λίγο ανωμαλιάρικη φυσιογνωμία. Οπότε βούτηξα μέσα στην ιστορία με καθαρό μυαλό και περίμενα να δω την απόδοσή της, μέσα από τα μάτια του συγγραφέα.

Τολμώ να πω πως, αρχικά, ο τρόπος που γράφει ο Παναγιώτης μου φάνηκε λίγο ιδιαίτερος, χωρίς αυτό να είναι κακό. (Να σημειώσω, πριν προχωρήσω, πως δεν είμαι φιλόλογος ή κάτι σχετικό και απλά το αναλύω με βάση τις προσωπικές μου αναγνωστικές εμπειρίες.) Υπάρχει μια λυρικότητα, αν μπορώ να το περιγράψω έτσι. Παρατηρούσα ομοιοκαταληξία, χωρίς το κείμενο να είναι σε μορφή ποιήματος. Δεν ήμουν συνηθισμένη σε κάτι τέτοιο, καθώς δεν είμαι μεγάλη fan της ποίησης, αλλά αφέθηκα στην καινούρια εμπειρία αυτή και τελικά έγινα ένα με την ιστορία. Χάθηκα μέσα στα λόγια του πρωταγωνιστή, όπως και η κοπέλα που τον συνοδεύει στη βόλτα του κάτω από την Ακρόπολη, στα πανέμορφα σοκάκια της Αθήνας μας...

Καθώς γύριζα τις σελίδες αχόρταγα, παρατήρησα κάτι ακόμη. Υπάρχει μια εναλλαγή στον τρόπο που ξετυλίγεται η ιστορία στο χαρτί. Αρχικά έχουμε το ζευγάρι που συνομιλεί και παρεμβάλλεται ο διάλογός τους στην αφήγηση του μύθου. Φυσικά έχουμε την ίδια την αφήγηση του μύθου και, τέλος, οι διάλογοι των χαρακτήρων εντός του μύθου είναι αυτοί που προσθέτουν το κερασάκι, καθώς μοιάζουν βγαλμένοι από θεατρικό έργο, με σαφή ομοιοκαταληξία. Προσωπικά, το έκανα εικόνα κυριολεκτικά σαν παράσταση και αυτό ήταν που απογείωσε την εμπειρία μου διαβάζοντάς το!

Όσο για την ιστορία την ίδια, πρόκειται για ένα "παραμύθι" για ενήλικες, μιας και υπάρχουν αρκετές σκηνές με ερωτικό περιεχόμενο.

Η ελληνική μυθολογία μαζί με όμορφο μήνυμα για τη διαφορετικότητα, συνδυάζει ουσιαστικά κάτι παλιό με κάτι πολύ σύγχρονο. 
Βλέπουμε χαρακτήρες που δοξάζονται για τη δύναμη και την ομορφιά τους, να παλεύουν να διαλύσουν ένα πλάσμα που δικαιούται και αυτό δόξα, και να κάνουν τα πάντα για να τον καταστρέψουν απλά και μόνο επειδή είναι "άσχημο" και διαφορετικό από αυτούς. Μιλώ φυσικά για τους θεούς του Ολύμπου. Ο εγωισμός τους είναι τεράστιος, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να μειώσουν στα μάτια των θνητών τον Πάνα. Εκείνος όμως παραμένει ο εαυτός του, συνεχίζει να κάνει ό,τι θέλει με τη δύναμη που έχει, δεν "πέφτει" από τα μαρτύρια που του προκαλούν οι θεοί, ούτε τους εκδικείται. Λατρεύεται από τους θνητούς και οι θεοί λυσσάνε! Και αυτό τον κάνει νικητή ακόμα κι αν δεν βρίσκεται στον Όλυμπο ανάμεσά τους.
Το τέλος είναι αρκετά συγκινητικό και περνάει ένα πανέμορφο μήνυμα στους αναγνώστες, μέσα από μια ιστορία με εξαιρετικό χιούμορ, δύναμη και ιδιαίτερη γραφή που μένει χαραγμένη στο μυαλό του αναγνώστη και κάνει το ταξίδι αυτό μαγικό!

Επίσης, χάρηκα πολύ όταν είδα το βιβλίο υποψήφιο σε δύο κατηγορίες για τα βραβεία Everlies, του Fantasy Festival 2021! ( 1Α-Καλύτερο Βιβλίο Φαντασίας & 3Α-Καλύτερο Εξώφυλλο Βιβλίου Φαντασίας )
Μπορείτε και εσείς να ψηφίσετε, μέχρι και την 1/9/2021, πατώντας ΕΔΩ. Το αξίζει!!!

Μπορεί να μην είναι παραμύθι που να διαβάζετε στα παιδιά σας, αλλά θα σας πρότεινα να χαλαρώσετε διαβάζοντάς το φωναχτά στον εαυτό σας, πριν τον βραδινό σας ύπνο.
Άλλωστε, τί είμαστε και εμείς; Μεγάλα παιδιά είμαστε.
Και δε πρέπει να χάσουμε ποτέ αυτό το μικρό πιτσιρικάκι που κρύβεται στις καρδούλες μας...

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.

Review Da Book - "Doll Bones", Holly Black

 

Doll Bones

***

Holly Black

For my review in english (Goodreads) click the following:
Doll Bones

"Quests are supposed to change us..."

Ναι ναι, πριν το πείτε, είναι βιβλίο στα αγγλικά που δεν έχει μεταφραστεί ακόμη στο Ελλάντα.
Δεν έχει (πολλή) σημασία, καθώς πρόκειται για "middle grade" βιβλίο, σε επίπεδο γλώσσας, οπότε μπορεί να το διαβάσει όποιος θέλει και έχει βασική γνώση αγγλικών, καθώς και μικρά παιδιά που μαθαίνουν τη γλώσσα. Γι' αυτό και σκέφτηκα να κάνω το review αυτό, μιας και πρόκειται για ένα πολυβραβευμένο βιβλίο, σκέτο διαμαντάκι...

Πάμε λοιπόν!

Πρωταγωνιστές της ιστορίας μας είναι τρεις έφηβοι. Η Poppy, η Alice και ο Zack. Τρία παιδιά με μεγάλη, ατέρμονη φαντασία, που χρησιμοποιούν στο καθημερινό τους παιχνίδι. Κούκλες και φιγούρες γίνονται πρωταγωνιστές των ιστοριών που δημιουργούν, και περνούν ατελείωτες ώρες χαμένοι στους δικούς τους κόσμους και στις επικές περιπέτειες της φαντασίας τους.

Μια από αυτές τις πρωταγωνίστριες είναι μια πορσελάνινη κούκλα, που βρίσκεται κλειδωμένη σε μια βιτρίνα στο σπίτι της Poppy, λόγω του ότι είναι "πολύτιμη και ακριβή" όπως λέει η μητέρα της. Την αποκαλούν Queen. Το πραγματικό της όνομα όμως είναι Eleanor... Και μέσα της (κυριολεκτικά) κρύβει ένα μεγάλο και ανατριχιαστικό μυστικό...

Ναι, καλά καταλάβατε... Η κούκλα είναι στοιχειωμένη...

Και ναι, το βιβλίο είναι γραμμένο για παιδιά. Είναι πολύ ανατριχιαστικό σε κάποια σημεία, ακόμη και για ενήλικα, αλλά αμέσως έρχεται μια ισορροπία που σε χαλαρώνει και κάνει την ιστορία γλυκιά σαν καραμελίτσα.

Η κούκλα θα τους οδηγήσει σε μια νέα, πραγματική αυτή τη φορά, περιπέτεια και τα τρία παιδιά θα ζήσουν μια εμπειρία που θα τους αλλάξει τη ζωή. Και αυτό είναι που κάνει το βιβλίο πανέμορφο! Η προσέγγιση των χαρακτήρων είναι απόλυτα ρεαλιστική. Ξεκινά από την παιδική αθωότητα που έχουν στην ψυχούλα τους ακόμη, ακλόνητη. Προχωρά δείχνοντας την ταραχή που κρύβουν μέσα τους ως έφηβοι και καταλήγει στην ωριμότητα που πλέον έχουν αποκτήσει, μέσα από όσα έζησαν. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στους χαρακτήρες που υποδύονται στα παιχνίδια τους... 

Μια ιστορία αρκετά μακάβρια, που μέσα από την υπέροχη γραφή της Holly Black γίνεται ένα γλυκό παραμύθι για κάθε ηλικία! Η αθώα, παιδική ματιά των πρωταγωνιστών, κάνει το θέμα από τρομακτικό, θλιβερό, και μεταμορφώνει τον κάθε ενήλικα ξανά σε έφηβο... 

Λάτρεψα τα πιτσιρίκια, και ταυτίστηκα αρκετά μαζί τους, γιατί παίζουν μια άλλη εκδοχή των RPG παιχνιδιών, με τα οποία έχω ιδιέταιρη σχέση, αρκετά χρόνια τώρα. Χρησιμοποιούν το roleplaying και στην πραγματική ζωή, για να μπορέσουν να ξεπεράσουν εμπόδια στον δρόμο τους και να προχωρήσουν. Οι χαρακτήρες τους παίρνουν μορφή μέσα από τα μάτια τους, αποκαλύπτοντας αφανείς πτηχές του εαυτού τους.

Εξαιρετικό, μικρό βιβλιαράκι, με όμορφα σχέδια να συντροφεύουν την ιστορία.

Αξίζει την προσοχή σας, είτε είστε παιδιά, είτε έφηβοι, είτε ενήλικοι.

...Πόσο μάλλον αν είστε ενήλικοι που ακόμη νιώθετε παιδιά...

Καλό διάβασμα, και να προσέχετε!

Το βιβλίο κυκλοφορεί στα αγγλικά από τις εκδόσεις Scholastic Inc.

I AM BACK, B*TCHES!!!

ΤΖΑ! 
Επέστρεψα, σαν τα χιόνια, μαύρα μάτια κάνατε να με δείτε και όλα τα σχετικά.
Όλοι εσείς οι...πέντε...που μπορεί να παρακολουθούσατε το blog αυτό.

Έχω να γράψω ακριβώς δύο χρονάκια.
Και οι λόγοι πολλοί...

Ξεκινάμε με το 2019. 
Μια χρονιά που, σαν Δήμητρα, έκανα ένα γερό reboot στη ζωή και τον εαυτό μου.
Αρχές του χρόνου, ένας άσχημος χωρισμός, από επιλογή μου, but still...It hurt like a biatch...
Νέα αρχή με σπουδές σε άγνωστο κλάδο, αυτόν της αισθητικής νυχιών. Τρομερή εμπειρία, φοβερές γνώσεις, υπέροχες νέες γνωριμίες που κατέληξαν σε φιλίες πολύτιμες και ένα βήμα στο κομμάτι της αισθητικής που ήθελα πάντα να κάνω. Next stop, μακιγιάζ... Κάποια στιγμή.........
Μέσα, περίπου, του χρόνου έρχεται η μούρη στον πάτο του μισοάδειου τότε ποτηριού της Δήμητρας. Προσωπικοί λόγοι και μη. Αλλά μετά το κάτω έρχεται το πάνω. Μετά τη βροχή βγαίνει ουράνιο τόξο, λένε. Και έτσι έγινε...
Θα μπορούσα να πω πως ξαναγεννήθηκα. Έθεσα νέους στόχους, προσπάθησα να αλλάξω πράγματα στον εαυτό μου που με κρατούσαν "πίσω" και τσουπ! Άρχισε ο κόσμος να αλλάζει...
Νέα δουλειά που αγαπώ, παρά τις δυσκολίες της, νέος σύντροφος που αντικειμενικά μόνο από τα όνειρά μου θα μπορούσε να πει κανείς ότι βγήκε, δεν εξηγείται αλλιώς (...αν το διαβάζεις, σκάσε...Σ'αγαπώ...), νέες εμπειρίες και όνειρα που δε πίστευα ποτέ ότι θα ζήσω και γενικά πολλά πολλά όμορφα πραματάκια. Το ποτήρι ξανά μισογεμάτο...
Μια χρονιά που έφυγε με δάκρυα. Την αποχαιρέτησα με το κεφάλι ψηλά και για πρώτη φορά συγκινήθηκα που έφυγε ένας χρόνος. Ένας αξέχαστος χρόνος για τα καλά του και τα κακά του. 

Και μπαίνει το 2020 με τα μπούνια, και στην αρχή όλα υπέροχα! 
Μέχρι που κάνει είσοδο το κορονοβιρούσι και μας σκάει σφαλιαρέτο στη μάπα και σαλαμάκι στο πατούρι... 
Μια χρονιά που έφυγε και δεν το κατάλαβα. Λέω "πέρυσι" και εννοώ το 2019, ενώ έχουμε 2021. Νομίζω για πολλούς έτσι είναι. Αλλά δε θα την έλεγα χαμένη χρονιά... Ελλιπής ναι. Χαμένη όχι. Γίνανε όμορφα πράγματα ακόμα και σε αυτή. Η σχέση μου προχώρησε σε next level με ταχύτητα Bugatti Veyron, πήρα το πρώτο μου Wacom και ξεκίνησα να σχεδιάζω digital art, έγιναν όμορφες αλλαγές στο σπίτι και γενικά ένας περίεργος μικρός γλυκόπικρος χαμός.

Σε όλο αυτό το διάστημα δεν παράτησα το διάβασμα. ΝΟ ΝΟ ΝΟ... Απλά δεν ήταν προτεραιότητά μου και γενικά η όρεξη δεν ήταν μεγάλη, όπως παλαιότερα. Οπότε δεν ήθελα με το ζόρι να κάτσω να κάνω reviews και να ασχοληθώ με το blog, γιατί όλοι ξέρουμε πώς καταλήγει αυτό...

Και θα μου πείτε, "καλά ρε Δημητρούλα... 2021 έχουμε... τώρα σου ήρθε να ξεκινήσεις πάλι να γράφεις στο blog;!..."
Η αλήθεια είναι πως ναι. Τώρα μου ήρθε. Δεν έχει σημασία αν είναι κάτι "αρχαίο" πλέον. Στην τελική είναι της μοδός τα βίνταΖΖΖ και όλντ-σκούλ να 'ούμε. Ώχου...

Να σοβαρευτώ (λίγο) και να απαντήσω...

Το 2020 και το 2021 μέχρι στιγμής μας έχουν διαλύσει όλους. Κάποιους οικονομικά, κάποιους ψυχολογικά, κάποιους και τα δύο. Είμαστε όμως σε μια φάση που υπάρχει ένα εμβόλιο. Υπάρχει μια ελπίδα. Μπορεί τα πράγματα να πάνε κατά διαόλου σε αυτή τη χώρα. Μπορεί να έχουμε κουραστεί άπειρα. Αλλά υπάρχει πάντα η ελπίδα... Και θα έρθει η στιγμή που θα αγκαλιαστούμε όλοι ξανά. Που θα πετάξουμε τις μάσκες και θα δούμε χαμόγελα παντού. Θα βγούμε για ποτό, για καφέ, για ταινία χωρίς να μας φοβίζει τίποτα! Και πιθανόν να έχουμε μάθει να ΖΟΥΜΕ, μετά από όλη αυτή την περιπέτεια...
Βλέπω αυτή την ηλιόλουστη, ανοιξιάτικη ημέρα (...αααααΨΟΥγαμωτιςαλλεργιεςμουγαμω...) και σκέφτομαι όλα αυτα διώχνοντας τις "μαύρες" μου όσο μπορώ. Οπότε, σκεπτόμενη αισιόδοξα είπα, μέχρι να έρθει εκείνη η ημέρα, θα ξεκινήσω να κάνω πάλι αυτό που αγαπώ. Να διαβάζω περισσότερο και να γράφω τα εσώψυχά μου και τις κριτικές μου εδώ. Θα ποστάρω συχνά; Πιθανόν όχι. Θα τα διαβάζει κανείς; Πιθανόν όχι, επίσης. Δε με νοιάζει. Κάνει εμένα να νιώθω καλά. Και αν έμαθα κάτι από αυτά τα τελευταία δύο χρόνια είναι πως ο εαυτός μου έχει προτεραιότητα και πρέπει να τον αγαπώ και να τον προσέχω. Όσο δύσκολο κι αν μου είναι, κάποιες φορές... 

Αρκετά δραματική έγινα όμως. Γουέλκαμ μπακ του μάισέλφ, θα πω λεπόν και σύντομα θα ανέβει κριτική. Από αυτές, τις παλιές, τις ορθόδοξες, με τα διακόσια gifάκια, ξέρετε... 
Προς το παρόν πάω να αναστηλώσω λίγο το blog στα γενικά του, γιατί ένα update το θέλει το γλυκουλίνι μου...

Φιλούμπες! <3
Να προσέχετε...

Δήμητρα