Pumped Up Pages: Η στιγμή που συνάντησα τον τιτανομέγιστο...

Συγχαρητήρια,

Είστε ανάμεσα στους 40 τυχερούς που θα έχουν την ευκαιρία να συναντήσουν από κοντά τον συγγραφέα Jo Nesbo στην κλειστή συνάντηση που διοργανώνεται αποκλειστικά για τα μέλη της Λέσχης Noir.

Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017 στις 7 το απόγευμα στον Πολυχώρο των εκδόσεων Μεταίχμιο.

Εγκεφαλικούλι...

Πάνω που είχα τρελαθεί για το αν θα έβρισκα δελτίο εισόδου για να μπω στη Στέγη Γραμμάτων για να τον δω, αν θα προλάβαινα καν, είδα αυτό το μηνυματάκι στα mail μου και, ναι, έπαθα ένα μικρό εγκεφαλικό...

ΕΓΩ θα βρισκόμουν στον ίδιο χώρο με τον Jo Nesbo, μαζί με άλλα 40 άτομα ΜΟΝΟ, θα μιλούσαμε και θα τον συναντούσα από κοντά για υπογραφή των βιβλίων του.

ΠΟΙΑ?! ΕΓΩ!

Εγώ το νεογνό nesbomaniac!

Άρχισα αμέσως να ονειρεύομαι τη συνάντηση.

Τί θα του έλεγα, τί θα τον ρωτούσα, πώς θα βγάζαμε φωτογραφία...

Μόνο που τίποτα από όλα αυτά δεν έκανα...

Ναι, το έχω αυτό...

Όποτε συναντώ κάποιον διάσημο που λατρεύω, μου κόβονται λίγο τα πόδια...

Οπότε δείλιασα να κάνω ερώτηση, δε του είπα πολλά πολλά από κοντά και δεν έβγαλα και φωτογραφία μαζί του...

Αλλά τουλάχιστον έφυγα με δύο υπογεγραμμένα βιβλία και φοβερές αναμνήσεις!!!

18:45 φτάνω περίπου στο Μεταίχμιο.

Κόσμος μπόλικος έξω και μέσα, είχαν φτάσει σχεδόν όλοι.

Δίνω το όνομά μου ως παρουσία.
Μου δίνουν ένα γλυκούλι τσαντάκι με καλούδια για Nesbomaniacs. (επικό!)

Αρχίζω να τριγυρνώ μόνη μου στο πλήθος χαζεύοντας τα βιβλία...

Ακούω μια φωνή να λέει "όσοι θέλετε μπορείτε να περάσετε σιγά-σιγά πάνω..."

18:55 είμαστε σχεδόν όλοι στις θέσεις μας και περιμένουμε ανυπόμονα τον θεούλη να εμφανιστεί...

Γύρω μου συζητήσεις για τη ταινία, τη κινηματογραφική μεταφορά του του βιβλίου "Χιονάνθρωπος" και εγώ να κοιτάω σα χάνος, μιας και δε την έχω δει ακόμα.

Ένιωθα λίγο σα τη μύγα στο γάλα, μιας και όλοι εκεί μέσα ήταν σκληροπυρηνικοί Nesbomaniacs, και εγώ ένα νεούδι που μόλις δυο βιβλία είχε διαβάσει...

Κάποια στιγμή γυρνάω το κεφάλι προς την είσοδο του χώρου και τον βλέπω να μπαίνει...

Μου ξεφεύγει ένα επιφώνημα χαράς και συναντιούνται τα βλέμματά μας.

Ο άνθρωπος ξεχωρίζει από το πρώτο δευτερόλεπτο που θα μπει στο χώρο.

Νιώθεις τη παρουσία του, την αύρα του.

Είναι ένας πραγματικός rock star και σωστά τον λένε έτσι!

Χειροκρότημα, χαμός, φωτογραφίες, video, κινητά στον αέρα, flash...

ΤΗΣ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑΣ!

Παίρνει θέση στην έδρα και ξεκινάμε...

Η μιάμιση ώρα περίπου που ακολούθησε ήταν απολαυστική!

Κλασσικός Σκανδιναβός...

Λιγομίλητος και σοβαρός στην αρχή, μέχρι να χαλαρώσει και να λυθεί η γλώσσα του και να νιώσει άνετα, όπου εκεί έπεσε γέλιο και περάσαμε καταπληκτικά!

Απάντησε σε ΟΛΕΣ τις ερωτήσεις που του έγιναν, σχετικά με τη ταινία, το έργο του γενικά αλλά και κάποιες λίγο πιο προσωπικές.

Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν το ότι απαντούσε κοιτώντας τον ακροατή στα μάτια. Δεν έριχνε γενικά βλέμματα στην αίθουσα, αλλά έκανε "προσωπική" συζήτηση με τον καθέναν.

Αρχικά μίλησε για το νέο βιβλίο, τη νέα περιπέτεια του Harry Hole...

...Λέγοντας σχεδόν τίποτα...
Συγκεκριμένα, έχει ξεκινήσει να γράφει τη νέα ιστορία και συνέχισε στην Κάλυμνο, πριν λίγες ημέρες, αλλά δε θέλησε να επεκταθεί στην υπόθεση του βιβλίου καθώς το θεωρεί λίγο γρουσουζιά να μιλά για κάτι που γράφει, πριν αυτό εκδοθεί.
Αυτό ισχύει γενικά στην σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία.

Αυτό που ανέφερε μόνο είναι ότι η έκδοσή του εκτιμάται να είναι σε περίπου δύο χρόνια.

Συνέχισε μιλώντας για το επόμενο βιβλίο του, που αναμένεται να εκδοθεί στη Νορβηγία τον επόμενο χρόνο περίπου, το οποίο είναι βασισμένο στο έργο του Shakespeare, Macbeth.
Αυτό το βιβλίο θα αποτελεί μέρος εκδόσεων βασισμένων σε έργα του Shakespeare, διασκευές δηλαδή, από διάφορους συγγραφείς, προς τιμήν των 400 ετών από το θάνατό του, με το Nesbo να είναι ο μόνος συγγραφέας που δεν έχει τα αγγλικά ως μητρική γλώσσα.

Η ιστορία που ετοιμάζει, θα είναι τοποθετημένη χρονολογικά στη δεκαετία του '70, σε μια πόλη γεμάτη διαφθορά, όπου η αστυνομία κυριαρχεί και τα μέλη της "πολεμούν" μεταξύ τους για τη θέση του αρχηγού. Κεντρικοί χαρακτήρες ένας νεαρός, όμορφος αστυνομικός, ο Macbeth, και η μεγαλύτερη σε ηλικία κοπέλα του, που είναι ιδιοκτήτρια του casino της πόλης, πρώην πόρνη η οποία έχει αλλάξει εντελώς τη ζωή της πλέον.

Μαζί σχεδιάζουν να σκοτώσουν τον νυν αρχηγό της αστυνομίας, ώστε ο Macbeth να πάρει τη θέση του.

Η μάγισσες του αρχικού έργου μετατρέπονται σε "βαποράκια" και τα '70s, με τα "παιδιά των λουλουδιών" και την πολύχρωμη ατμόσφαιρα, δείχνουν τον σκοτεινό εαυτό τους, με την οικονομία να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, την εγκληματικότητα να ανεβαίνει, η μόλυνση του περιβάλλοντος να χειροτερεύει...
Όλα αυτά που υπήρχαν αλλά ο κόσμος δε τα έβλεπε, κρυμμένος σε μια φανταστική ουτοπία και χαρά, ανάμεσα στη μουσική και τα σλόγκαν για αγάπη και ειρήνη...

Η συζήτηση συνέχισε με τις ερωτήσεις του κοινού.

Μεταξύ αυτών ήταν για τον τρόπο που γράφει, ειδικά στη "Δίψα" όπου ο Hole εμφανίζεται λίγο αργότερα απ' ότι συνήθως, λέγοντας πως εφόσον ξέρουμε πως είναι σειρά του Hole, γνωρίζουμε ότι σίγουρα θα εμφανιστεί, οπότε δεν υπάρχει λόγος να εμφανιστεί απαραίτητα από την αρχή, όπως σε stand-alone βιβλίο.

Γενικά στη γραφή του, είπε, ακολουθεί το ένστικτό του. Κάνει τις έρευνες μόνος του, διαβάζει και ψάχνει στο διαδίκτυο, καθώς το βρίσκει τρομερά διασκεδαστικό και δε θα άφηνε κανέναν άλλο να το κάνει και να του στερήσει τη χαρά, ανέφερε. Φυσικά έχει και ανθρώπους-πηγές, όπως π.χ. αστυνομικούς, μιας και δε μπορεί να γράψει μια τυπική διαδικασία της αστυνομίας χωρίς να γνωρίζει πως ακριβώς κινούνται τα μέλη της, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αυτοσχεδιάζει. Αλλά γενικά δεν κοιτά να γεμίζει τις ιστορίες με πολλές πληροφορίες, παρά μόνο με τα απαραίτητα που θα ενδιαφερόταν ο αναγνώστης, απλά πράγματα και μικρές ουσιώδεις λεπτομέρειες.

Επίσης, σε ερώτηση για το τί έχει αλλάξει στον τρόπο που γράφει, από την αρχή της καριέρας του έως σήμερα, απάντησε πως παλαιότερα έγραφε βραδινές ώρες και τώρα πρωινές. Στις αρχές μπορεί να έγραφε και δώδεκα ώρες συνεχόμενα, τώρα μπορεί να γράψει το πολύ πέντε ώρες. Ουσιαστικά, είπε πως γράφοντας πολλές ώρες νομίζεις πως επειδή παθιάστηκες γράφεις και καλά, αλλά αυτό δεν ισχύει.
Δε νοιάζεται για το πόσες λέξεις θα γράψει μέσα στην ημέρα.

Παλιά έγραφε 2000, μετά 1500 και τώρα απλά δε μετράει.

Αστειεύτηκε μάλιστα, για το ότι αυτή είναι η πρώτη ερώτηση που κάνει ο ένας συγγραφέας στον άλλον. "Πόσες λέξεις έγραψες σήμερα?"

Αναφέρθηκε στα ταξίδια του Hole, λέγοντας πως ο ίδιος έχει επισκεφτεί πολλές από τις πόλεις τις οποίες αναφέρει στα βιβλία του, εκτός της Πράγας, όπου όταν έγραφε το συγκεκριμένο κομμάτι δεν είχε πάει. Επίσης είπε πως ο Harry, παρά το ότι μεγαλώνει και έχει κάνει οικογένεια, ναι θα συνεχίσει τα ταξίδια και ίιιιιιιιιιιιιιιισως να περάσει από Ελλάδα... Ίσως... Άλλωστε ένας χαρακτήρας των βιβλίων του είχε μεγαλώσει σε ένα νησί δίπλα στην Κάλυμνο, τη Τέλενδο.
O Harry μπορεί σα χαρακτήρας να έχει φτιάξει τη ζωή του αλλά συνεχώς θα υπάρχει κάτι που θα τον ιντριγκάρει. Μπορεί να μισεί τη δουλειά του ως αστυνομικός και να λατρεύει την οικογένειά του, αλλά αν μπορούσε να διαλέξει μεταξύ οικογένειας και δουλειάς, θα διάλεγε τη δουλειά. Είναι ο καλύτερος σε αυτό και το ξέρει.
Και γενικά όλοι οι άνθρωποι έχουμε μεγαλώσει με την ανάγκη να εξασκούμε αυτό το οποίο μπορούμε να κάνουμε καλά και να ξεπερνάμε τον εαυτό μας.
Ακόμα και οι αστροναύτες, δεν είπε κανένας όχι όταν τους είπαν πως θα πάνε για αποστολή στο φεγγάρι, αλλά ήξεραν ότι μπορεί να πεθάνουν στη προσπάθεια, αφήνοντας την οικογένειά τους πίσω, ανέφερε ως παράδειγμα.

Σε άλλη ερώτηση είπε πως έπειτα από 20 χρόνια, ναι, τον Harry τον έχει βαρεθεί λίγο και ώρες-ώρες χρειάζεται ένα διάλειμμα από αυτόν. Γι' αυτό και γράφει κι άλλα βιβλία, άλλωστε. Τον παρουσίασε μάλιστα σαν τον φίλο που όλοι έχουμε, τον οποίο αγαπάμε, βγαίνουμε μαζί το σαββατοκύριακο, περνάμε τέλεια, αλλά από Δευτέρα δε θέλουμε να τον ξαναδούμε...!

Μάλιστα, κάποιες φορές νιώθει πως επισκιάζεται από τη "παρουσία" του και "ζηλεύει" τη διασημότητά του, περιγράφοντας ένα συγκεκριμένο γεγονός. Είχε πάει να δει συναυλία ενός γνωστού συγκροτήματος στο Oslo. Κάποια στιγμή, ζήτησαν τα μέλη του group να τον δουν. Πήγε στο καμαρίνι τους, και μόλις τον είδαν είπαν "μα εσύ δεν είσαι ο Harry Hole!"
Εκεί είπε γελώντας πως, ναι, τον ζήλεψε λιγουλάκι!

Σε ερώτηση για το τί τον έκανε να συμφωνήσει στην κινηματογραφική μεταφορά του "Χιονάνθρωπου", μιας και είχε δηλώσει παλαιότερα πως δε θέλει να μεταφερθεί κανένα βιβλίο της σειράς του Hole στη μεγάλη οθόνη του Hollywood, απάντησε πως ο μόνος φόβος του ήταν ότι το κοινό θα ταυτίσει τον όποιο ηθοποιό έπαιζε τον Harry με τον ομώνυμο χαρακτήρα των βιβλίων, με αποτέλεσμα να χαθεί αυτή η μαγεία της φαντασίας. Το ότι ο καθένας αναγνώστης τον φαντάζεται διαφορετικά στο μυαλό του είναι σημαντικό, και μια ταινία είναι ένα πολύ δυνατό μέσο που μπορεί να αλλάξει τα πάντα.

Παρ' όλα αυτά είχε πει πως αν του έλεγε ποτέ ο Martin Scorsese να σκηνοθετήσει την ταινία ίσως να έλεγε ναι. Κάτι που τελικά έγινε, περίπου, καθώς όντως επικοινώνησαν οι ατζέντηδες και των δύο, έκαναν μια καλή συμφωνία, αλλά τελικά ο Scorsese έμεινε ως παραγωγός γιατί είχε πάρα πολλές ταινίες να ολοκληρώσει.

Αναφέρθηκε επίσης και στις αλλαγές που έγιναν κατά τη μεταφορά, λέγοντας πως του τις είχαν πει πριν γίνουν και είχε συμφωνήσει χωρίς κανένα πρόβλημα. Έχοντας δημιουργήσει ένα έργο όπου το κοινό το γνωρίζει καλά και έχει καθορίσει στο μυαλό του τον χαρακτήρα αυτό, δε φοβόταν τόσο για τη μεταφορά στον κινηματογράφο και την επιρροή της στο ακροατήριο. Θεωρεί το καθένα ξεχωριστό αυτόνομο μέσο, ξεχωριστή τέχνη. Το βιβλίο υπάρχει, έχει την ιστορία του, τη γνωρίζουμε, οπότε ο εκάστοτε δημιουργός της κινηματογραφικής μεταφοράς του μπορεί να ενεργήσει όπως επιθυμεί, βασισμένος στην αρχική ιστορία φυσικά.

Ωστόσο τη ταινία δεν την έχει δει ακόμη ο ίδιος... (θεούλης)

Γενικά είπε πως δεν έχει πρόβλημα με τις κινηματογραφικές μεταφορές βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων και των δικών του φυσικά, αλλά ο ίδιος γράφει γιατί αγαπά αποκλειστικά το βιβλίο, όχι τις ταινίες.

Στο χώρο αυτό ο ένας εμπνέεται από τον άλλον, είπε. Οι συγγραφείς βλέπουν ταινίες και επηρεάζονται ως προς τον τρόπο που γράφουν και οι κινηματογραφιστές διαβάζοντας επηρεάζονται στον τρόπο που φιλμάρουν.
Είπε επίσης και κάτι πολύ όμορφο, για ένα βιβλίο του Michael Ondaatje που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, με όχι τόσο μεγάλη επιτυχία. Όταν ένας φίλος είπε του Ondaatje, "κοίτα τί κάνανε στο βιβλίο σου" εκείνος απάντησε "στο βιβλίο δεν έκαναν απολύτως τίποτα".

(Κάτι που καλό θα ήταν να έχουμε στο μυαλό μας και εμείς, για να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε όταν βλέπουμε "άσχημες" ταινίες βασισμένες σε βιβλία που αγαπάμε...)

Μίλησε και για τις συγγραφικές του επιρροές στις οποίες συγκαταλέγονται πολλοί διάσημοι Σκανδιναβοί συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων αλλά και σκηνοθέτες, μουσικούς και άλλους συγγραφείς άλλων ειδών.

Δε θεωρεί τον εαυτό του συγγραφέα βιβλίων που "θεραπεύουν" τον αναγνώστη.

Φοβάται τις ταινίες τρόμου, έχει εφιάλτες συνεχώς αλλά όλο αυτό είναι το καύσιμό του για να γράψει. Δε φοβάται ότι θα ξεμείνει ποτέ από έμπνευση, αλλά σκέφτεται πολλές φορές όταν βρίσκεται στο αεροπλάνο και έχει αναταράξεις, πως αν πέσει θα χαθούν 10 βιβλία που έχει ήδη στο μυαλό του έτοιμα.

Αναφέρθηκε και στο θέμα των τρομοκρατικών επιθέσεων που μαστίζουν τη σημερινή κοινωνία, λέγοντας πως πάντα υπήρχαν τρομοκρατικές επιθέσεις και πολύ περισσότερα θύματα αυτών, ειδικά τη δεκαετία του '70 που έζησε ο ίδιος, απλά τώρα λόγω της τεχνολογίας η εικόνα είναι άμεση και τα ΜΜΕ αναπαράγουν τα γεγονότα απευθείας, οπότε ο κόσμος νιώθει τον κίνδυνο πιο κοντά του.
Εκείνος προσπαθεί να βλέπει τα πράγματα θετικά, να σκέφτεται πάντα ότι θα πάνε όλα καλά και θα βελτιωθεί η κατάσταση, παροτρύνοντάς μας να δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα, καθώς στατιστικές δείχνουν πως η εγκληματικότητα και γενικά οι θάνατοι που οφείλονται σε επιθέσεις ανθρώπου σε άνθρωπο σταδιακά μειώνονται.

Μέσα σε όλα μάθαμε ότι υποστηρίζει και την Tottenham φανατικά, γιατί απλά έτσι του είχε πει ο αδερφός του, και αυτό το συνεχίζει ως παράδοση και στο ανιψάκι του...
Με το ζόρι!

Δυστυχώς ντράπηκα να σηκώσω το χέρι νωρίτερα και έτσι δεν κατάφερα να τον ρωτήσω κάτι, μιας και ο χρόνος πέρασε απίστευτα γρήγορα.

Μόλις τελείωσε η συνέντευξη, κατεβήκαμε στον κεντρικό χώρο των εκδόσεων όπου και θα γινόταν η υπογραφή των βιβλίων.

Τσακ-μπαμ φτάνει η σειρά μου, τον πλησιάζω (ω ναι, πολύ κοντά) τον χαιρετώ, ανταποδίδει, μου χαμογελά γλυκά, παίρνει τα βιβλία και με ευλάβεια τα ανοίγει και τα υπογράφει.

Τον ευχαριστώ που ήρθε και πάλι, με ευχαριστεί και ο ίδιος χαρούμενα και αποχωρώ τρέμοντας από χαρά και συγκίνηση για αυτό που μόλις έζησα!