Πνιγόμαστε!... Καταστραφήκαμε!...

Όταν τα βλέπεις στην τηλεόραση φαίνονται κάτι μακρινό...
Όταν τα ζεις όμως...


29 Σεπτεμβρίου 2018
ώρα περίπου 18:00

Χτυπάει το τηλέφωνο της μητέρας μου, που βρίσκεται στην Αθήνα για μια ημέρα μαζί με τον πατέρα μου.
Γείτονας από το χωριό που πλέον μένουν μόνιμα.
"ΠΝΙΓΟΜΑΣΤΕ, ΣΟΥΛΑ! ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΜΕ", ακούει η μητέρα μου την πανικόβλητη φωνή του να φωνάζει και πέφτει η γραμμή.
Παγώνει.
Μας μεταφέρει το μήνυμα και μουδιάζουμε. "Έλα μωρέ", της λέω, "θα υπερβάλει. Απλά θα ρίχνει πολύ νερό και θα μαζεύει και θα έχει τρομάξει."
Μετά από λίγη ώρα επιστρέφει ο πατέρας μου.
Αρχίζουν τα τηλέφωνα στους υπόλοιπους γείτονες. Κανείς δε το σηκώνει. Σημάδι κακό. Επιμένει. Απαντούν τελικά και όλοι μας μεταφέρουν εικόνες αποκάλυψης.
Νερό ενός μέτρου από το έδαφος. Στο ένα σπίτι έχει πέσει η μάντρα. Στο άλλο έχει πλημμυρίσει το υπόγειο. Εμάς? Εμάς κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που μας λένε είναι πως το νερό έχει καλύψει τα παράθυρα του υπογείου εξωτερικά...
Χτυπάει αισθητήρας εσωτερικού συναγερμού.
"Παναγία μου, μπήκε νερό! Θα μπήκε νερό!!!", λέει η μάνα μου και το πρόσωπό της ασπρίζει από τον πανικό.
Προσπαθούμε όλοι να κρατηθούμε ψύχραιμοι. Βλέπουμε ειδήσεις και βίντεο που ανεβαίνουν απανωτά στα social media. Χείμαρροι. Μπούκωσαν τα ρέματα. Καταστροφή.
Κάνουμε εικασίες. 

"Δε νομίζω να έχει μπει νερό, ή θα έχει μπει λίγο. Αφού τα παράθυρα είναι γερά."
"Ναι αλλά αν έπεσε κάτι με ορμή και τα έσπασε;"
"Μπααα, χλωμό. Απλά θα μπλόκαρε ο αισθητήρας κλπ"
Καταλήγουμε πως ό,τι έχει γίνει έχει γίνει. Θα δούμε την επόμενη ημέρα γιατί ο κυκλώνας Ζορμπάς περνά από την περιοχή ακόμη και είναι επικίνδυνη η όποια μετακίνηση. Πόσο μάλλον δρομολόγιο Αθήνα-Κόρινθος.
Οι ώρες περνούν βασανιστικά... Έχουμε συνεχή επικοινωνία με τους γείτονες. Μεγάλη καταστροφή γύρω. Η βροχή μια σταματά μια ξεκινά. Σιγά σιγά η στάθμη του νερού κατεβαίνει. Παραμένει όμως υψηλή...

30 Σεπτεμβρίου 2018

Οι γονείς ξεκινούν για την επιστροφή το πρωί αφού έχουν σταματήσει τα έντονα καιρικά φαινόμενα. Οι ώρες περνούν και καμία επικοινωνία.
Καλώ τη μητέρα μου. Γίνεται χαμός και αργούν να φτάσουν. Πλησιάζουν το σπίτι. "Θα σε πάρω μόλις έχω νέα", μου λέει και κλείνουμε.
Αγωνία. Φόβος. Ελπίδα για το καλύτερο.
Περνούν κι άλλες ώρες. Κανένα νέο. Φίλοι και γνωστοί προσπαθούν να επικοινωνήσουν και εκείνοι μαζί τους και δε τα καταφέρνουν. 
"Θεούλη μου...", σκέφτομαι.
Κάνω κλήση στη μητέρα μου και δε το σηκώνει. Χτυπάει αμέσως μετά και ακούω να μου φωνάζει να μην την ξαναπάρω τηλέφωνο. Η κακομοίρα νόμιζε πως εγώ την είχα πρήξει στις κλήσεις... Και τα πράγματα δε πρέπει να ήταν καλά...

Έχει βραδιάσει πια και σκέφτομαι πως σίγουρα έχει γίνει κάτι καταστροφικό. Οι εξωτερικοί αισθητήρες του συναγερμού βαρούν συνεχώς. Είναι απ' έξω και τραβούν νερά από τα σκαλιά. Πολύ αργότερα βαράει ο εσωτερικός αισθητήρας πάλι. Μπήκαν μέσα.

Αργά το βράδυ καταφέρνω να μάθω νέα. "Νερό σχεδόν μέχρι το ταβάνι στο υπόγειο σπίτι", μου λέει ο αδερφός μου. "Θα πάω να βοηθήσω αύριο". Φυσικά κι εγώ το ίδιο.
Λαμβάνω φωτογραφίες από το σπίτι, μόλις άδειασε η πυροσβεστική το νερό.

Και εκεί είναι που τα όσα βλέπεις στην τηλεόραση γίνονται πραγματικότητα.
1ο στάδιο... Σοκ. Πανικός.
Το ίχνος της στάθμης του νερού διακρίνεται μισό μέτρο από το ταβάνι. Λάσπη και νερό καλύπτει ακόμα το πάτωμα. Τα έπιπλα όλα το ένα πάνω στο άλλο. Πόρτες σπασμένες. Αναποδογυρισμένο ψυγείο. Σπασμένα τζάμια και κάδρα. "Δεν είναι δυνατόν. Ψεύτικα είναι αυτά. Αποκλείεται να είναι αυτό το σπίτι μας." Ταχυπαλμία. Κόμπος στο λαιμό. Θολώνουν τα μάτια...

2ο στάδιο... Λύπη.
"ΓΙΑΤΙ;! Γιατί σε εμάς;! Για ποιο λόγο μας συμβαίνει αυτό;! Τί έχουμε κάνει, πού έχουμε φταίξει και το παθαίνουμε αυτό;!"
Κλάμα. Από αυτό με τους λυγμούς που κόβεται μόνο όταν στερέψεις από δάκρυα.
Ο κόπος τόσων ετών. Το σπίτι που με τόσο μεράκι, πόνο και κόπο των γονιών μου καταστράφηκε μέσα σε λίγα λεπτά. ΓΙΑΤΙ;!;!;!

3ο στάδιο... Οργή.
Βρίζεις Θεούς και δαίμονες. Ψάχνεις υπευθύνους. Γιατί ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Και είναι αυτοί που έκαναν δρόμους και παρέβλεψαν τα ρέματα που περνούσαν από εκεί λέγοντας πως θα τα στείλουν προσωρινά στα χωράφια και θα μαζέψουν λεφτά για τα αντιπλυμμηρικά έργα. ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ. Λες και εκεί δε θα υπάρχει ζημιά. Αγνόησαν ΚΑΙ το βιος των κατοίκων ΚΑΙ τις δουλειές τους. Τσέπωσαν και τα λεφτά και έργο ΠΟΥΘΕΝΑ. Έγνοια σας, ερχόμαστε!!!

4ο στάδιο... Πείσμα.
Δε θα λυγίσουμε. Ό,τι έγινε έγινε. Να γυρίσουμε το χρόνο πίσω δεν γίνεται. Θα παλέψουμε να φτιάξουμε το σπίτι. Δόξα τω Θεώ, υπάρχει δεύτερο. Δε χάθηκαν όλα. Θα πονέσουμε, θα κουραστούμε αλλά θα τα καταφέρουμε. Σιγά σιγά. Δε βιαζόμαστε. Θα το φτιάξουμε όμως! Μπορούμε!!! 

1 Οκτωβρίου 2018


Ο αδερφός μου και εγώ κατεβαίνουμε να βοηθήσουμε. Παίρνουμε μαζί ό,τι μπορούμε. Ρούχα, καθαριστικά, παππούτσια.
Σε όλο το δρόμο σκέφτομαι τους γονείς μου. Σε τί ψυχολογική κατάσταση θα είναι. Σκασίλα μου για τα πράγματα στο σπίτι μέσα. Δε με ένοιαζε. Οι γονείς μου ήταν καλά; Αυτό είχε και έχει σημασία. Δεν ήταν μέσα όταν έγινε. Αν ήταν, Θεούλη μου, τί θα είχε γίνει; Τί θα πάθαιναν; Έτρεμα στη σκέψη και επέστρεφα στην πραγματικότητα όταν σκεφτόμουν ότι είναι όρθιοι και υγιείς.
Φτάνουμε στο χωριό που πέρασε το ρέμα. Χαμούλης... Όχι παντού όμως. Περνάμε σπίτια άθικτα και σπίτια πνιγμένα στη λάσπη. Μια αντίθεση που σε πονά και επιστρέφεις στο "γιατί σε εμάς;". Βλέπουμε πυροσβεστική. Εδώ ξεκινά...
Φτάνουμε στη γειτονιά. Λάσπη παντού. Κατεστραμμένες μάντρες. Έπιπλα πεταμένα. Λάστιχα και πιεστικά να δουλεύουν στο φουλ για να καθαρίζουν ό,τι μπορούν. 
Είμαστε έξω από το σπίτι. Και τότε όλα γίνονται πραγματικότητα. Όσα είδα στις φωτογραφίες, που έμοιαζαν σαν ψέμα, πλέον τα βλέπω μπροστά μου. Δυστυχώς ΕΙΝΑΙ αληθινά. Και τότε περνώ πάλι και τα 4 στάδια. Μόνο που αυτή τη φορά υπάρχει και άλλο ένα στο τέλος...

5ο στάδιο... Ελπίδα. 
Φίλοι και γνωστοί. Γείτονες. Συγγενείς. Όλοι εκεί. Όλοι μια γροθιά. Μια οικογένεια. Μια δύναμη που ξεπερνά νερό, φωτιά και όλα τα στοιχεία της φύσης. ΑΓΑΠΗ! Αγάπη που νικά τα πάντα. Χαμόγελα και αγκαλιές που σβήνουν κάθε θλίψη από το πρόσωπό μας και λειτουργούν σαν ουράνιο τόξο στην ψυχή μας! Γονείς ασταμάτητοι. Δυνατοί. ΗΡΩΕΣ! Αυτοί με μεγάλωσαν και ήρθε η ώρα να τους αποδείξω πως τα μαθήματα ζωής έπιασαν! Γαλότσες, γάντια και βουτάμε στη λάσπη για να φτιάξουμε το σπίτι από την αρχή! Να διώξουμε όλα όσα έφερε το νερό και η λάσπη και να γίνει ξανά το ζεστό σπίτι για να φιλοξενήσει όλη αυτή την αγάπη!!!

Δυο μέρες μετά τα πράγματα όλο και καλυτερεύουν. Ναι, πονάνε τα κορμιά μας. Ναι, πετάξαμε το 90% του σπιτιού. Ναι, ακόμα κλαίμε πότε πότε. Αλλά είμαστε καλά! Είμαστε πιο ενωμένοι από ποτέ! Μια οικογένεια δεμένη με ατσαλένια αγάπη! Αυτό κρατάμε. Αυτό κρατάμε και συνεχίζουμε πιο δυνατοί από ποτέ!!!