I AM BACK, B*TCHES!!!

ΤΖΑ! 
Επέστρεψα, σαν τα χιόνια, μαύρα μάτια κάνατε να με δείτε και όλα τα σχετικά.
Όλοι εσείς οι...πέντε...που μπορεί να παρακολουθούσατε το blog αυτό.

Έχω να γράψω ακριβώς δύο χρονάκια.
Και οι λόγοι πολλοί...

Ξεκινάμε με το 2019. 
Μια χρονιά που, σαν Δήμητρα, έκανα ένα γερό reboot στη ζωή και τον εαυτό μου.
Αρχές του χρόνου, ένας άσχημος χωρισμός, από επιλογή μου, but still...It hurt like a biatch...
Νέα αρχή με σπουδές σε άγνωστο κλάδο, αυτόν της αισθητικής νυχιών. Τρομερή εμπειρία, φοβερές γνώσεις, υπέροχες νέες γνωριμίες που κατέληξαν σε φιλίες πολύτιμες και ένα βήμα στο κομμάτι της αισθητικής που ήθελα πάντα να κάνω. Next stop, μακιγιάζ... Κάποια στιγμή.........
Μέσα, περίπου, του χρόνου έρχεται η μούρη στον πάτο του μισοάδειου τότε ποτηριού της Δήμητρας. Προσωπικοί λόγοι και μη. Αλλά μετά το κάτω έρχεται το πάνω. Μετά τη βροχή βγαίνει ουράνιο τόξο, λένε. Και έτσι έγινε...
Θα μπορούσα να πω πως ξαναγεννήθηκα. Έθεσα νέους στόχους, προσπάθησα να αλλάξω πράγματα στον εαυτό μου που με κρατούσαν "πίσω" και τσουπ! Άρχισε ο κόσμος να αλλάζει...
Νέα δουλειά που αγαπώ, παρά τις δυσκολίες της, νέος σύντροφος που αντικειμενικά μόνο από τα όνειρά μου θα μπορούσε να πει κανείς ότι βγήκε, δεν εξηγείται αλλιώς (...αν το διαβάζεις, σκάσε...Σ'αγαπώ...), νέες εμπειρίες και όνειρα που δε πίστευα ποτέ ότι θα ζήσω και γενικά πολλά πολλά όμορφα πραματάκια. Το ποτήρι ξανά μισογεμάτο...
Μια χρονιά που έφυγε με δάκρυα. Την αποχαιρέτησα με το κεφάλι ψηλά και για πρώτη φορά συγκινήθηκα που έφυγε ένας χρόνος. Ένας αξέχαστος χρόνος για τα καλά του και τα κακά του. 

Και μπαίνει το 2020 με τα μπούνια, και στην αρχή όλα υπέροχα! 
Μέχρι που κάνει είσοδο το κορονοβιρούσι και μας σκάει σφαλιαρέτο στη μάπα και σαλαμάκι στο πατούρι... 
Μια χρονιά που έφυγε και δεν το κατάλαβα. Λέω "πέρυσι" και εννοώ το 2019, ενώ έχουμε 2021. Νομίζω για πολλούς έτσι είναι. Αλλά δε θα την έλεγα χαμένη χρονιά... Ελλιπής ναι. Χαμένη όχι. Γίνανε όμορφα πράγματα ακόμα και σε αυτή. Η σχέση μου προχώρησε σε next level με ταχύτητα Bugatti Veyron, πήρα το πρώτο μου Wacom και ξεκίνησα να σχεδιάζω digital art, έγιναν όμορφες αλλαγές στο σπίτι και γενικά ένας περίεργος μικρός γλυκόπικρος χαμός.

Σε όλο αυτό το διάστημα δεν παράτησα το διάβασμα. ΝΟ ΝΟ ΝΟ... Απλά δεν ήταν προτεραιότητά μου και γενικά η όρεξη δεν ήταν μεγάλη, όπως παλαιότερα. Οπότε δεν ήθελα με το ζόρι να κάτσω να κάνω reviews και να ασχοληθώ με το blog, γιατί όλοι ξέρουμε πώς καταλήγει αυτό...

Και θα μου πείτε, "καλά ρε Δημητρούλα... 2021 έχουμε... τώρα σου ήρθε να ξεκινήσεις πάλι να γράφεις στο blog;!..."
Η αλήθεια είναι πως ναι. Τώρα μου ήρθε. Δεν έχει σημασία αν είναι κάτι "αρχαίο" πλέον. Στην τελική είναι της μοδός τα βίνταΖΖΖ και όλντ-σκούλ να 'ούμε. Ώχου...

Να σοβαρευτώ (λίγο) και να απαντήσω...

Το 2020 και το 2021 μέχρι στιγμής μας έχουν διαλύσει όλους. Κάποιους οικονομικά, κάποιους ψυχολογικά, κάποιους και τα δύο. Είμαστε όμως σε μια φάση που υπάρχει ένα εμβόλιο. Υπάρχει μια ελπίδα. Μπορεί τα πράγματα να πάνε κατά διαόλου σε αυτή τη χώρα. Μπορεί να έχουμε κουραστεί άπειρα. Αλλά υπάρχει πάντα η ελπίδα... Και θα έρθει η στιγμή που θα αγκαλιαστούμε όλοι ξανά. Που θα πετάξουμε τις μάσκες και θα δούμε χαμόγελα παντού. Θα βγούμε για ποτό, για καφέ, για ταινία χωρίς να μας φοβίζει τίποτα! Και πιθανόν να έχουμε μάθει να ΖΟΥΜΕ, μετά από όλη αυτή την περιπέτεια...
Βλέπω αυτή την ηλιόλουστη, ανοιξιάτικη ημέρα (...αααααΨΟΥγαμωτιςαλλεργιεςμουγαμω...) και σκέφτομαι όλα αυτα διώχνοντας τις "μαύρες" μου όσο μπορώ. Οπότε, σκεπτόμενη αισιόδοξα είπα, μέχρι να έρθει εκείνη η ημέρα, θα ξεκινήσω να κάνω πάλι αυτό που αγαπώ. Να διαβάζω περισσότερο και να γράφω τα εσώψυχά μου και τις κριτικές μου εδώ. Θα ποστάρω συχνά; Πιθανόν όχι. Θα τα διαβάζει κανείς; Πιθανόν όχι, επίσης. Δε με νοιάζει. Κάνει εμένα να νιώθω καλά. Και αν έμαθα κάτι από αυτά τα τελευταία δύο χρόνια είναι πως ο εαυτός μου έχει προτεραιότητα και πρέπει να τον αγαπώ και να τον προσέχω. Όσο δύσκολο κι αν μου είναι, κάποιες φορές... 

Αρκετά δραματική έγινα όμως. Γουέλκαμ μπακ του μάισέλφ, θα πω λεπόν και σύντομα θα ανέβει κριτική. Από αυτές, τις παλιές, τις ορθόδοξες, με τα διακόσια gifάκια, ξέρετε... 
Προς το παρόν πάω να αναστηλώσω λίγο το blog στα γενικά του, γιατί ένα update το θέλει το γλυκουλίνι μου...

Φιλούμπες! <3
Να προσέχετε...

Δήμητρα