Παν
***
Παναγιώτης Ε. Αράπης
«Στα πιο φωτεινά παλάτια είναι πάντοτε χτισμένα τα πιο σκοτεινά μπουντρούμια.»
Σας έχει τύχει ποτέ να ζήσετε κάτι και να αναφωνήσετε "ΚΑΡΜΑ!!!"
Ε, κάτι τέτοιο μου συνέβη εμένα με αυτό το βιβλίο...
Κάπου, κάπως, κάποτε, είχα δει το εξώφυλλό του στο ιντερνέτι και μου είχε τραβήξει το βλέμμα. (μπορδοροδομπλεδομωβ χρώματα, Πάνας να αράζει πέτσα σε ένα δάσος, ε...δε θέλω και πολύ!)
Μέσα στο χαμό της τεράστιας λίστας από βιβλία που θέλω να διαβάσω, χάθηκε και ξεχάστηκε...
Κάπου, κάπως, κάποτε, είχα δει το εξώφυλλό του στο ιντερνέτι και μου είχε τραβήξει το βλέμμα. (μπορδοροδομπλεδομωβ χρώματα, Πάνας να αράζει πέτσα σε ένα δάσος, ε...δε θέλω και πολύ!)
Μέσα στο χαμό της τεράστιας λίστας από βιβλία που θέλω να διαβάσω, χάθηκε και ξεχάστηκε...
Μέχρι που μια μέρα, έπειτα από συζήτηση που είχα με μια συνάδελφο στη δουλειά (που λατρεύω και είναι το πιο γλυκό πλάσμα στον κόσμο, να τα λέμε αυτά! Σ'αγαπώ Βουτουλίνιιι!) ανακαλύπτω πως το έχει γράψει ο αντρούλης της. ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ. ΠΩΤΣΓΚΕΓΚΕΝΑΤΟ. Όλα μαζί τα εγκεφαλικά!
Δεν ήθελε και πολύ σκέψη. Ήταν όντως καρμικό! Και έτσι, επιτέλους ήρθε η στιγμή που το πήρα στα χέρια μου!
Δεν ήθελε και πολύ σκέψη. Ήταν όντως καρμικό! Και έτσι, επιτέλους ήρθε η στιγμή που το πήρα στα χέρια μου!
Αφού κοίταγα λάγνα για κανένα τέταρτο το εξώφυλλο και το χάιδευα με στοργή, γιατί είναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ και το αξίζει, άρχιζα να διαβάζω...
Έτσι, χωρίς να έχω ιδέα για το θέμα του. Χωρίς να έχω διαβάσει περίληψη.
Το καλωσόρισμα πανέμορφο. Από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα πόσο ιδιαίτερο θα ήταν το ταξίδι μου αυτό...
Το καλωσόρισμα πανέμορφο. Από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα πόσο ιδιαίτερο θα ήταν το ταξίδι μου αυτό...
Για το μύθο του Πάνα λίγα ήξερα. Πολύ λίγα, για την ακρίβεια. Κάτι ότι ήταν κατσικοπόδαρος, είχε να κάνει με τον Διόνυσο και ότι ήταν και λίγο ανωμαλιάρικη φυσιογνωμία. Οπότε βούτηξα μέσα στην ιστορία με καθαρό μυαλό και περίμενα να δω την απόδοσή της, μέσα από τα μάτια του συγγραφέα.
Τολμώ να πω πως, αρχικά, ο τρόπος που γράφει ο Παναγιώτης μου φάνηκε λίγο ιδιαίτερος, χωρίς αυτό να είναι κακό. (Να σημειώσω, πριν προχωρήσω, πως δεν είμαι φιλόλογος ή κάτι σχετικό και απλά το αναλύω με βάση τις προσωπικές μου αναγνωστικές εμπειρίες.) Υπάρχει μια λυρικότητα, αν μπορώ να το περιγράψω έτσι. Παρατηρούσα ομοιοκαταληξία, χωρίς το κείμενο να είναι σε μορφή ποιήματος. Δεν ήμουν συνηθισμένη σε κάτι τέτοιο, καθώς δεν είμαι μεγάλη fan της ποίησης, αλλά αφέθηκα στην καινούρια εμπειρία αυτή και τελικά έγινα ένα με την ιστορία. Χάθηκα μέσα στα λόγια του πρωταγωνιστή, όπως και η κοπέλα που τον συνοδεύει στη βόλτα του κάτω από την Ακρόπολη, στα πανέμορφα σοκάκια της Αθήνας μας...
Καθώς γύριζα τις σελίδες αχόρταγα, παρατήρησα κάτι ακόμη. Υπάρχει μια εναλλαγή στον τρόπο που ξετυλίγεται η ιστορία στο χαρτί. Αρχικά έχουμε το ζευγάρι που συνομιλεί και παρεμβάλλεται ο διάλογός τους στην αφήγηση του μύθου. Φυσικά έχουμε την ίδια την αφήγηση του μύθου και, τέλος, οι διάλογοι των χαρακτήρων εντός του μύθου είναι αυτοί που προσθέτουν το κερασάκι, καθώς μοιάζουν βγαλμένοι από θεατρικό έργο, με σαφή ομοιοκαταληξία. Προσωπικά, το έκανα εικόνα κυριολεκτικά σαν παράσταση και αυτό ήταν που απογείωσε την εμπειρία μου διαβάζοντάς το!
Όσο για την ιστορία την ίδια, πρόκειται για ένα "παραμύθι" για ενήλικες, μιας και υπάρχουν αρκετές σκηνές με ερωτικό περιεχόμενο.
Η ελληνική μυθολογία μαζί με όμορφο μήνυμα για τη διαφορετικότητα, συνδυάζει ουσιαστικά κάτι παλιό με κάτι πολύ σύγχρονο.
Βλέπουμε χαρακτήρες που δοξάζονται για τη δύναμη και την ομορφιά τους, να παλεύουν να διαλύσουν ένα πλάσμα που δικαιούται και αυτό δόξα, και να κάνουν τα πάντα για να τον καταστρέψουν απλά και μόνο επειδή είναι "άσχημο" και διαφορετικό από αυτούς. Μιλώ φυσικά για τους θεούς του Ολύμπου. Ο εγωισμός τους είναι τεράστιος, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να μειώσουν στα μάτια των θνητών τον Πάνα. Εκείνος όμως παραμένει ο εαυτός του, συνεχίζει να κάνει ό,τι θέλει με τη δύναμη που έχει, δεν "πέφτει" από τα μαρτύρια που του προκαλούν οι θεοί, ούτε τους εκδικείται. Λατρεύεται από τους θνητούς και οι θεοί λυσσάνε! Και αυτό τον κάνει νικητή ακόμα κι αν δεν βρίσκεται στον Όλυμπο ανάμεσά τους.
Το τέλος είναι αρκετά συγκινητικό και περνάει ένα πανέμορφο μήνυμα στους αναγνώστες, μέσα από μια ιστορία με εξαιρετικό χιούμορ, δύναμη και ιδιαίτερη γραφή που μένει χαραγμένη στο μυαλό του αναγνώστη και κάνει το ταξίδι αυτό μαγικό!
Καθώς γύριζα τις σελίδες αχόρταγα, παρατήρησα κάτι ακόμη. Υπάρχει μια εναλλαγή στον τρόπο που ξετυλίγεται η ιστορία στο χαρτί. Αρχικά έχουμε το ζευγάρι που συνομιλεί και παρεμβάλλεται ο διάλογός τους στην αφήγηση του μύθου. Φυσικά έχουμε την ίδια την αφήγηση του μύθου και, τέλος, οι διάλογοι των χαρακτήρων εντός του μύθου είναι αυτοί που προσθέτουν το κερασάκι, καθώς μοιάζουν βγαλμένοι από θεατρικό έργο, με σαφή ομοιοκαταληξία. Προσωπικά, το έκανα εικόνα κυριολεκτικά σαν παράσταση και αυτό ήταν που απογείωσε την εμπειρία μου διαβάζοντάς το!
Όσο για την ιστορία την ίδια, πρόκειται για ένα "παραμύθι" για ενήλικες, μιας και υπάρχουν αρκετές σκηνές με ερωτικό περιεχόμενο.
Η ελληνική μυθολογία μαζί με όμορφο μήνυμα για τη διαφορετικότητα, συνδυάζει ουσιαστικά κάτι παλιό με κάτι πολύ σύγχρονο.
Βλέπουμε χαρακτήρες που δοξάζονται για τη δύναμη και την ομορφιά τους, να παλεύουν να διαλύσουν ένα πλάσμα που δικαιούται και αυτό δόξα, και να κάνουν τα πάντα για να τον καταστρέψουν απλά και μόνο επειδή είναι "άσχημο" και διαφορετικό από αυτούς. Μιλώ φυσικά για τους θεούς του Ολύμπου. Ο εγωισμός τους είναι τεράστιος, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να μειώσουν στα μάτια των θνητών τον Πάνα. Εκείνος όμως παραμένει ο εαυτός του, συνεχίζει να κάνει ό,τι θέλει με τη δύναμη που έχει, δεν "πέφτει" από τα μαρτύρια που του προκαλούν οι θεοί, ούτε τους εκδικείται. Λατρεύεται από τους θνητούς και οι θεοί λυσσάνε! Και αυτό τον κάνει νικητή ακόμα κι αν δεν βρίσκεται στον Όλυμπο ανάμεσά τους.
Το τέλος είναι αρκετά συγκινητικό και περνάει ένα πανέμορφο μήνυμα στους αναγνώστες, μέσα από μια ιστορία με εξαιρετικό χιούμορ, δύναμη και ιδιαίτερη γραφή που μένει χαραγμένη στο μυαλό του αναγνώστη και κάνει το ταξίδι αυτό μαγικό!
Μπορείτε και εσείς να ψηφίσετε, μέχρι και την 1/9/2021, πατώντας ΕΔΩ. Το αξίζει!!!
Μπορεί να μην είναι παραμύθι που να διαβάζετε στα παιδιά σας, αλλά θα σας πρότεινα να χαλαρώσετε διαβάζοντάς το φωναχτά στον εαυτό σας, πριν τον βραδινό σας ύπνο.
Άλλωστε, τί είμαστε και εμείς; Μεγάλα παιδιά είμαστε.
Και δε πρέπει να χάσουμε ποτέ αυτό το μικρό πιτσιρικάκι που κρύβεται στις καρδούλες μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Ελάτε να τα πούμε!!!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.